آشنایی با اوپک (OPEC)

اوپک (opec) مخفف نام انگلیسی سازمان کشورهای صادرکننده نفت (Organization of petroleum Exporting Counteries) است که در کنفرانسی که طی روزهای ۱۰ تا ۱۴ سپتامبر سال ۱۹۶۰ در بغداد با حضور نمایندگان کشورهای ایران، عراق، کویت، عربستان سعودی و ونزوئلا برگزار شد بنیان گذاشته شد.

بعداً با پیوستن کشورهای قطر (سال ۱۹۶۱)، اندونزی (۱۹۶۲)، لیبی (۱۹۶۲)، امارات متحده عربی (۱۹۶۷)، الجزایر (۱۹۶۹)، نیجریه (۱۹۷۱)، اکوادور (۱۹۷۳) و گابن (۱۹۷۵) اعضای اوپک به ۱۳ کشور افزایش یافت.

اکوادور از آخر سال ۱۹۹۲ عضویت خود در اوپک را به حال تعلیق در آورد ولی از اوائل سال 2007 بار دیگر تمایل خود برای عضویت در این سازمان را اعلام کرده است. گابن نیز از ابتدای سال ۱۹۹۵ از عضویت این سازمان خارج شد.

همچنین در پی درخواست کشور آفریقایی آنگولا برای عضویت در سازمان کشورهای صادرکننده نفت، یکصدو چهل و سومین نشست وزیران نفت اوپک که روز 14 دسامبر 2006 در شهر ابوجای نیجریه به صورت فوق العاده برگزار شد با عضویت این کشور در اوپک موافقت کرد.

اهداف اصلی اوپک همانطور که در اساسنامه این سازمان اعلام شده، هماهنگ کردن و وحدت بخشیدن به سیاست های نفتی اعضا و تعیین بهترین شیوه ها برای حفظ منافع آنها به طور انفرادی و جمعی است.

این سازمان همچنین در پی راه های مختلف برای تضمین قیمت های بازار جهانی نفت از طریق حذف نوسانات مضر و غیرضروری است.

ساختار سازمانی اوپک شامل کنفرانس وزیران، هیأت عامل، دبیرخانه، بخش تحقیقات و کمیسیون اقتصادی است.

کنفرانس وزیران عالی ترین رکن سازمان اوپک و متشکل از سران هیأت های نمایندگی کشورهای عضو که معمولاً وزیر نفت هستند، می باشد.

کنفرانس وزیران هر سال حداقل دو نشست برگزار می کند و مسئول تنظیم سیاست عمومی سازمان و تدوین شیوه های اجرای آن است.

کنفرانس وزیران علاوه بر دو نشست عادی سالانه خود بنابه ضرورت نشست‌های فوق‌العاده نیز دارد.

هیأت عامل اوپک متشکل از نمایندگان معرفی شده از سوی کشورهای عضو است که توسط کنفرانس وزیران برای مدت دو سال انتخاب می شود. هیأت عامل وظایفی همچون مدیریت سازمان، اجرای قطعنامه های کنفرانس وزیران، تدوین بودجه سالانه و تقدیم آن به کنفرانس وزیران را بر عهده دارد و گزارش های ارسالی دبیرخانه را نیز بررسی می کند.

دبیرخانه اوپک رکن دیگر این سازمان است که طبق اساسنامه و زیر نظر هیأت عامل مسئول امور اجرایی اوپک می باشد. در رأس دبیرخانه دبیرکل قرار دارد که به عنوان نماینده مجاز قانونی و رئیس اجرایی دبیرخانه طبق دستورالعمل های هیأت عامل امور سازمان را اداره می کند. دبیر کل اوپک برای مدت ۳ سال توسط کنفرانس وزیران از بین نامزدهای معرفی شده از سوی اعضا به اجماع برگزیده می‌شود و تمدید دوره تصدی او برای یکبار دیگر نیز بلامانع است.

اوپک همچنین یک بخش تحقیقاتی دارد که زیر نظر دبیرخانه تحقیقات لازم برای این سازمان را انجام می دهد و دارای سه بخش مطالعات انرژی، تحلیل بازار نفت و خدمات اطلاعاتی است. کمیسیون اقتصادی اوپک نیز رکن دیگر این سازمان است که به صورت یک بخش تخصصی در چارچوب دبیرخانه عمل می‌کند و هدف آن کمک به سازمان در تقویت ثبات بازار جهانی نفت است.

مقر دبیرخانه اوپک تا سال ۱۹۶۵ در شهر ژنو سوئیس بود و در این سال با تصویب کنفرانس وزیران به وین اتریش منتقل شد و از سال ۱۹۷۷ نیز در ساختمان کنونی در کنار کانال دانوب مستقر است.

آشنایی با سازمان عفو بین‌الملل

این سازمان مدعی است که برای محاکمه عادلانه زندانیان سیاسی، لغو مجازات اعدام و شکنجه، پایان کشتارهای سیاسی و هر گونه نقض حقوق بشر توسط دولت‌ها یا دیگر سازمان‌ها مبارزه می‌کند.

این سازمان که در ۱۹۷۷ برای «کمپین ضد شکنجه» برنده جایزه صلح نوبل و در ۱۹۷۸ برنده جایزه سازمان ملل در زمینه حقوق بشر شد؛ به گفته وب سایت رسمی‌اش دامنه کارهایش را به 150 کشور کشانده است.

عفو بین‌الملل بوسیله یک وکیل انگلیسی به نام «پیتر بنسون» در جولای ۱۹۶۱ در شهر لندن پایه‌گذاری و در ۳۰ سپتامبر ۱۹۶۲ رسما به نام «عفو بین‌الملل» نامگذاری شد.

عفو بین‌الملل در میانه ده ۱۹۶۰ حضور جهانی را گسترش داد و دبیر خانه بین‌المللی و کمیته اجرایی بین‌المللی را که section نامیده می‌شد در چندین کشور ایجاد کرد.

سپس فعالیت و نفوذ عفو بین‌الملل به نحو فزاینده‌ای در میان سازمان‌های بین دولتی افزایش یافت و تا پیش از پایان دهه ۱۹۶۰ از سوی سازمان ملل، شورای اروپا و یونسکو  «مقام مشورتی» گرفت.

اعضای عفو بین‌الملل در سال ۱۹۶۹ از ۱۵۰۰۰ نفر به ۲۰۰۰۰۰ در سال ۱۹۷۹ رسید.

در دهه ۱۹۸۰ عفو بین الملل به عنوان یک جایزه دار صلح نوبل و برنده جایزه حقوق بشر ملل متحد انتقادات بیشتری از حکومت‌ها کرد. اتحاد جماهیر شورویدر آن  دوران اعلام کرد که عفو بین الملل کارهای جاسوسی را هدایت می‌کند.

عفو بین الملل در سراسر دهه ۱۹۹۰ به افزایش تعداد اعضای خود به ۲.۲ میلیون نفر در ۱۵۰ کشور و منطقه ادامه داد. عفو بین‌الملل به کار بر روی طیف وسیعی از موضوعات و وقایع جهانی ادامه داد.

عفو بین الملل در سطح بین دولتی، در حمایت از ایجاد کمیساریای عالی ملل متحد برای حقوق بشر (تاسیس شده در سال ۱۹۹۳) و یک دادگاه جنایی بین المللی (تاسیس شده در سال ۲۰۰۲) به بحث و مذاکره پرداخت.

بعد از سال ۲۰۰۰ دستور کار عفو بین الملل به چالش‌های برآمده از جهانی شدن و تاثیرات حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ در آمریکا  معطوف شد. 

توجه عمده عفو بین‌الملل به پنج حوزه کلیدی است: حقوق زنان، حقوق کودکان، پایان بخشیدن به شکنجه و اعدام، حقوق پناهندگان و حقوق زندانیان عقیدتی.

عفو بین الملل در کشورهایی که  حضور گسترده دارد، اعضای خود را در دسته‌هایی به نام بخش (SECTION) سازمان می‌دهد و این بخش‌ها معمولا اهداف عفو بین‌الملل را به پیش می‌برند و هر کدام از آنان دارای هیئت مدیره می‌باشد.  تعداد بخش‌های این سازمان در جهات تا سال ۲۰۰۵ به ۵۲ بخش رسید.

کمیته اجرایی بین‌المللی عفو بین‌الملل (IEC) که توسط رییس کمیته اجرایی بین‌المللی اداره می‌شود، شامل هشت عضو و یک صندوقدار است. این اعضا توسط شورای بین‌المللی و به نمایندگی از آن انتخاب می‌شوند و سالی دو بار تشکیل جلسه می‌دهند. وظیفه کمیته اجرایی بین‌المللی تصمیم گیری به نمایندگی از عفو بین الملل، اجرای استراتژی طرح شده توسط شورای بین‌المللی و تضمین مطابقت آن با اساسنامه و قوانین موضوعه سازمان است.

دبیر خانه بین‌المللی مسئول هدایت و انجام امور روزانه عفو بین الملل طبق دستور العمل کمیته اجرایی بین المللی و شورای بین‌المللی است. این دبیر خانه تقریبا توسط ۵۰۰ کارمند تخصصی عضو و در راس آن یک دبیر کل اداره می‌شود. دبیر خانه بین‌المللی چندین برنامه کاری را اداره می‌کند: سازمان‌ها و حقوق بین الملل، تحقیقات، کمپین‌ها، بسیج نیروها؛ و ارتباطات.
دفتر دبیرخانه از زمان تاسیس در نیمه دهه ۱۹۶۰ در لندن واقع شده است.

عفو بین‌الملل مدعی است که فقط از سوی اعضای آن در سر تا سر جهان تامین مالی می‌شود.

آشنایی با آژانس فضایی اتحادیه اروپا (ESA)

17 کشور اروپایی از جمله؛ آلمان، اتریش، اسپانیا، ایتالیا، ایرلند، انگلستان، بلژیک، پرتغال، دانمارک، سوئد، سوئیس، فرانسه، فنلاند، لوکزامبورگ، نروژ، هلند و یونان اعضای این سازمان هستند.

مرکز فضایی گویان، محل پرتاب موشک‌های فضایی سازمان فضایی اروپا است و در نزدیکی شهر کوچک کورو در گویان فرانسه در آمریکای جنوبی قراردارد.

در 6 مارس سال 2008 نخستین مدل فضاپیمای ترابری خودکار از پایگاه فضایی گویان به ایستگاه فضایی بین‌المللی پرتاب شد و 3 آوریل همان سال این باربر پیشرفته اروپایی موسوم به ژول ورن با موفقیت به ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل شد.

فضاپیمای ترابری خودکار(Automated Transfer Vehicle) یا اِی‌تی‌وی (ATV) فضاپیمای بدون سرنشینی است که توسط سازمان فضایی اروپا برای رساندن خدمات و پشتیبانی به ایستگاه فضایی بین‌المللی و اصلاح مدار آن دور زمین ساخته شده است.

اِی‌تی‌وی بزرگترین و سنگین‌ترین فضاپیمای ساخت اروپا است.

فضاپیمای ترابری خودکار با استفاده از گونه‌ای تغییریافته از موشک پرقدرت آریان-5 به نام آریان-۵ ای‌اس اِی‌تی‌وی از پایگاه فضایی اروپا، که در شهر کورو در گویان فرانسه واقع شده، به مدار زمین فرستاده می‌شوند.

ای‌تی‌وی سنگین‌ترین محموله‌ای است که موشک آریان-5 تاکنون به مدار زمین حمل کرده.

پس از دو روز پرواز مداری، ای‌تی‌وی بطور خودکار به بخش سرویس‌دهی روسی ایستگاه که ازوزدا  نام دارد متصل می‌شود.

کشورهایی که خوش‌سفرترین گردشگران را دارند

به گزارش ایسنا به نقل از نشریه «دیلی میل» مردم کشورهای اسکاندیناوی را با بیشترین سفر سالیانه به عنوان خوش‌سفرترین مردمان جهان شناخته شده‌اند.

در این گزارش فنلاندی ها با متوسط 7.5 سفر در سال در صدر فهرست کشورهایی قرار گرفتند که ساکنان آن بهای زیادی به گردشگری و سفر می‌دهند، بطوریکه مردم فنلاند سالانه متوسط 5.8 سفر داخلی و 1.7 سفر خارجی را تجربه می‌کنند.

آمریکایی‌ها نیز با متوسط 6.7 سفر در سال در جایگاه دوم قرار گرفته‌اند. مردم آمریکا بیشتر تمایل به سفر داخلی دارند و سالانه 6.5 سفر در داخل خاک آمریکا انجام می‌دهند و تنها 0.2 سفر را به سفرهای برون مرزی اختصاص می‌دهند.

در فهرست منتشر شده از سوی روزنامه «دیلی میل»، سوئدی‌ها با متوسط سالانه 6 سفر در سال در جایگاه سوم قرار گرفته‌اند و به طور متوسط هر شهروند سوئدی سالانه 4.4 سفر خارجی انجام می‌دهد. در رتبه‌های بعدی خوش سفرترین شهروندان جهان دانمارکی‌ها با متوسط سالانه 5.3 سفر، نروژی‌ها با 5.2 سفر در سال و هنگ‌کنگی‌ها با 4.3 سفر در سال در مکان‌های چهارم تا ششم قرار گرفته‌اند.

نکته جالب توجه این است که کشورهای فنلاند، سوئد ، دانمارک و نروژ که همگی متعلق به منطقه اسکاندیناوی هستند در میان پنج ملل خوش سفر جهان جای گرفته‌اند.

از علل علاقه وافر مردم منطقه اسکاندیناوی به سفر می‌توان به وضعیت معیشتی خوب، درآمد بالا، نرخ بیکاری پایین و همچنین فرار از زمستان‌های سخت این منطقه اشاره کرد. هزینه زندگی در کشورهای اسکاندیناویایی بالاست و به همین دلیل مردم این منطقه در صورت سفر به کشورهای خارجی قدرت خرید بیشتری خواهند داشت.

بر اساس اطلاعات ارائه شده در این گزارش از هر شش خانواده اسکاندیناویابی، یک خانواده دارای خانه تفریحی است که به صورت مرتب به آن سفر می‌کنند.

اگرچه آمریکایی‌ها در جایگاه دوم این فهرست قرار گرفته‌اند، اما بیشتر آمریکا‌یی‌ها علاقه‌ای به سفر بین‌المللی ندارند و بیشتر تمرکز خود را بر روی توریسم داخلی قرار داده است؛ به طوریکه در سال 2013 از هر پنج آمریکایی تنها یک نفر به سفر خارجی رفته و کمتر از نیمی از مردم آمریکا دارای پاسپورت هستند.

در این گزارش یکی از علل گرایش پایین مردم آمریکا به سمت سفر خارجی در مقایسه با اروپایی‌ها دستمزد کم در تعطیلات است که این امر امکان سفرهای طولانی را برای مردم آمریکا دشوار می‌سازد.

در مکان‌های بعدی گزارش دیلی میل از خوش‌سفرترین مردم جهان به ترتیب کشورهای نیوزلند، کانادا، استرالیا، فرانسه، اسپانیا، آلمان، انگلستان، سوئیس، استرالیا، ژاپن، هلند، مکزیک، ایتالیا، سنگاپور، عربستان، بلژیک، برزیل، چین، اندونزی، کره جنوبی، هند و روسیه قرار گرفته‌اند.

 آشنایی با آداب و رسوم مردم تهران قدیم در ماه محرم

از حدود دهم و پانزدهم ماه ذی حجه مساجد و تکایا در تهران قدیم برای مراسم ماه محرم آماده شده و چادرها و خیمه‌ها برای اجرای روضه‌خوانی و تعزیه برپا می‌شد.

در کتاب طهران قدیم، تالیف جعفر شهری، تاریخچه روضه خوانی به این صورت نقل شده است:

• «از ازمنه دور یعنی از رسیدن طایفه بنی اسد به دشت کربلا و شناختن اجساد شهدا و به خاک سپردن ایشان و مویه ردن بر مزارشان که روز سوم و به روایتی پنجم شهادت بوده، مردم شیعه مذهب پنهانی و در زمان دیلمیان و دودمان صفویه بطور آشکار همه ساله در دهه محرم، بیستم صفر (چهلم امام) که اربعین حسین نامیده می‌شود مجلس تذکاری در عزای آن بزرگوار برپا می‌داشتند که تا سنه نهصد هجری قمری [ ادامه داشت. تا زمانی که] ملا حسین کاشفی هراتی واعظ با استفاده از مقاتل و کتب گذشه‌ها در مقتل کتابی به نام (روضة الشهدا) [روضه به معنای باغ] تدوین و تمام نموده استفاده و استنساخ آنرا وقف عام نمود و چون جامعترین کتاب در این زمینه بود، در این ماه هرکس عقیده و سوادی داشت آنرا بر مردم می‌خواند و گریه می‌گرفت تا کم کم این کتاب اجتماع مذهبی را بر آن داشت تا در خانه و مسجد وقتی را به روضة الشهدا خوانی مخصوص گردانند و به خوش خوانها و بهتر خوانها اجرتی بپردازند.»

به گفته ایشان، با اقبال مردم از این مراسم و شیوه برگزاری آن، تغییراتی در جهت جذابتر شدن این مجالس صورت گرفت تا اینکه این مجالس به روضه‌خوانی و کتاب‌خوان آن به روضه خوان شهرت یافت.

سیاه پوشی در محرم

از روزهایی که مساجد و تکایا برای محرم آماده می‌شدند، کم کم رنگ سیاه بر پوشش مردم از زن و مرد و پیر و جوان غالب می‌شد تا جایی که در روز اول ماه محرم همه یک پارچه سیاه پوش بودند و این سنتی بود تغییر ناپذیر، تا جایی که فقیرترین مردم که از مال دنیا جز پیراهن و قبای تنشان چیزی نداشتند، همان را فروخته سیاه می‌خریدند یا با لباس کهنه سیاه معاوضه نموده یا حتا با جوهر رنگ می‌کردند.

یکی از نذرهای مجرب مردم نیز نذر پیراهن، دستمال و پارچه سیاه بود که بین فقرا و بی‌سیاه مانده ها تقسیم می‌شد. در این روز تمام مساجد، سقاخانه‌ها، حسینیه‌ها و تکیه‌ها سراپا سیاه می‌شد و آماده اجرای مراسم و پذیرایی از عزاداران می‌شد.

نذرهای رایج و از یاد رفته

ایام محرم همواره به عنوان روزهای خیرات و روا شدن حاجات شهرت داشته و به همین دلیل هنوز هم در روزهای محرم هر کسی به وسع خود در اطعام عزاداران می‌کوشید و از دیگهای بیست منی گرفته تا کماجدانهای کوچک، با شور و شعفی خاص بر سر اجاق می‌رفت و موجودی آن با خلوص نیت در بیم مردم پخش می‌شد. حتا کسانی که توانایی اطعام نداشتند، با ریختن مشتی برنج در پلوی نذری یا تکه گوشتی در خورش، در نذر شریک می‌شدند.

اعتقاد به اینکه این شبها، بهترین زمان طلب آمرزش برای رفتگان است، خرما، حلوا، شکرپنیر، آش و سمنو نیز بر اقلام دیگر نذورات اضافه شد و تهران در این ایام شهری بود یکپارچه نعمت و کرم و بذل و بخشش.

نذرهایی که مردم در ماههای محرم و صفر برای خود و فرزندانشان و رفع گرفتاریها انجام می‌دانند اینها بود: آب دادن، شربت دادن، سقایی، پختن آش امام زین العابدین و آش ابودردا که مصالح آن را گدایی می‌کردند و آنرا برای رفع هر بیماری مناسب می‌دانستند،اطعام با انواع غذاها، نذر شمع، نفت و روغن چراغ به امام زاده ها، گل مالیدن بر سر و صورت، سینه زدن، زنجیر زدن، زیر علم، کتل و علامت رفتن، سنگ زدن، تیغ زدن، قمه زدن، خواندن زیارت عاشورا، ختم قرآن، روزه گرفتن و....

علاوه بر اینها انجام خدماتی چون پذیرایی، کفش داری و اسفند دود کردن در مساجد و تکیه ها نیز با نذر و قصد قربت انجام می‌گرفت. تهیه مواد مورد نیاز دسته ها از سازهایشان گرفته تا زنجیر و علم و کتل و علامت، پرچم، دیگ، سینی، استکان و...نیز از مله موارد نذر بوده و هست.

یکی از انواع نذورات، گرفتن روزه سکوت بود و فرد روزه گیر، در تمام دوازده روز عزا تا آخر محرم و گاهی صفر، یک کلام سخن نمی‌گفت.

انجام امور عام المنفعه مانند رسیدگی به وضع خیابانها، تامین روشنایی معابر تاریک، پوشاندن چاله ها و راه آبها، کمک به نابینایان، پرداخت بدهی زندلنیان یا تهیه غذا و پوشاک برای خانواده ایشان، غذا دادن به پرندگان، میانجیگری در اختلافات خانوادگی و دوستانه و...نیز با قصد قربت انجام می‌گرفت و انصافا در این دو ماه، عمل خلافی از کسی سر نزده و بساط عیش و نوش و عروسی و جشن تعطیل بود.

قمه زنی و تیغ زنی

از جمله اعمال منسوخ که در زمانی موجب مباهات و امروزه به شدت نکوهش می‌شود، قمه زنی و تیغ زنی در سحرگاه روز عاشورا بود. دسته های قمه زن شبهای هفتم تا دهم، کفن پوشیده و با حرکاتی مهیب، پای به جای پا کوفته، شمشیرهای خود را در زیر نور فانوسها به حرکت در می آوردند.

سحرگاه روز عاشورا این گروه با همان هیبت اما تنها با چند پرچم و کتل، راه می‌افتادند.

این گروه پس از رسیدن به حسینیه خود به چند دسته از اطفال، نوجوانان، جوانان و سالمندان تقسیم شده و آماده حرکت می‌شدند. جلو سر اطفالی که والدینشان برایشان نذر کرده بودند، و افراد کمی ترسوتر، توسط دلاکان مجرب، با چند حرکت کوچک تیغ، زخمی می‌شد تا حدی که سرخی خون نمایان شود و سپس دسته حرکت کرده و با خواندن نوحه و نوای سنج یکدیگر را تهییج می‌کردند تا وقتی که نوحه خوان با فریاد "یا حسین" برای شروع قمه زنی علامت بدهد.

میاندار دسته در فاصله خیابان مانند دو گروه قمه داران ظاهر شده و با فریاد یا حسین اولین قمه را بر سر خود میزد. پس از او بقیه نیز با شمشیر و قمه قداره های خود بر سر می‌زدند.

اگرچه رسم بر این بود هرکس به اندازه نذر خود قمه زده و سپس به راه ادامه دهد، اما همیشه در میانه کار عده ای از خود بیخود شده و گاهی موجب مرگ خود می‌شدند.

دسته سنگ زنها

یکی از دسته های عزاداری، دسته سنگ زنها بود که افراد در آن به جای سینه زدن و زنجیر زدن، هر یک دو قلوه سنگ در دست گرفته با نوای نوحه خوان و صدای سنج بر هم می‌زدند.

به این ترتیب که هر زدن سه ضربه داشت که سنگ زنها، در حالیکه در دو صف روبروی هم تشکیل می‌دادند، با خم و راست شدن، یکی را نزدیک زمین، یکی را برابر شکم و یکی را بالای سر می‌کوفتند، بر این نشانه که روز عاشورا چنین سنگهایی بر سر و پا و سینه امام و شهدا خورده بوده است.

قفل آجین

در مراسم عاشورا، عده ای دست به کار اعمالی می‌شدند که ریشه و دلیل وجودی آن بر کسی معلوم نیست. یکی از این کارهای شکنجه آمیز، قفل آجین بود که این شخص از مدتی قبل بدن خود را با داروهای کرخ کننده بی‌حس نموده و قسمتهایی از بدن، از گردن به پایین، را سوراخ کرده و از آنها قفل، نیزه، سیخ و میخ و امثال آن می‌گذرانید و خود را در جلو دسته به نمایش می‌گذاشت تا جایی که از شدت درد بی حال می‌شدند. گاهی این افراد را بر اسب سوار می‌کردند و دسته به خاطر مراقبت از آنها به آهستگی حرکت می‌کرد و صدای فریاد درد نها را در فریاد "یا حسین" غرق می‌کرد.

خوشبختانه امروزه این رسوم وحشیانه از بین رفته و روزهای محرم و عاشورا، با ذکر مصیبت، انجام نذورات، تعزیه و دسته های باشکوه انجام می‌شود. کلاسهای مذهبی، انجام اعمال خیر و کمک به دوستان و همسایگان، از جمله اعمالی است که همچنان این ایام را برای شیعیان به روزهایی پر از خیر و برکت مبدل کرده است.

جعفر شهری در جلد دوم «طهران قدیم» نیز در باره نذورات تهرانی‌ها می‌نویسد:

• «آب دادن، شربت دادن، سقایی، دادن نان و ماست، انواع آش ها مانند آش کشک، آش شله قلمکار، شیربرنج، آش امام زین العابدین، مخصوصا آش «ابو دردا» که مواد لازم این دو آش را هم گدایی می کردند. خرما، حلوا، شکر پنیر، اگر فصل میوه بود انجیر، انواع چلو و پلو، امثال عدس پلو، رشته پلو، لوبیا پلو و. . . و دیگر کاه پاشیدن به سر دسته های سینه زن، گل مالیدن به سر و صورت و تشت گل برای این کار تهیه کردن و سر راه دسته ها در اختیار گذاردن، سر برهنه، پا برهنه راه رفتن، سینه زدن، زنجیر زدن، زیر علم و کتل و بیرق رفتن، تمامی دو ماه را بدون نظافت و استحمام گل و لجنی ماندن، و دیگر، یک یا چند بار ختم قرآن کردن، همه روزه (زیارت وارث) خواندن، عهده دار شدن خدمتی از خدمات عزاخانه ها و دسته ها مانند اداره کردن سماور، «قهوه چی گری»، چای دادن، استکان جمع کردن، آب دادن، جاروکشی، قلیان چاق کردن و قلیان دادن، کفش جفت کردن، و دیگر، تهیه قلیان و منقل، تا کوچک ترین و بی قیمت ترین اشیا مانند آفتابه بــــرای مستراح و جارو و نمک و آب دیگ های آش و پلو و آنچه را که توانایی آن را داشته باشند.»

شهری به نوع دیگری از نذورات نیز اشاره می‌کند و در این باره به این موارد اشاره می‌کند:

• «نذر سکوت در تمامی دوازده روزه عزا یا تا آخر محرم و صفر، تقلیل غذا، تشنگی، گرسنگی، بیخوابی، کمک به همنوعان و عجزه، مانند عصاکشی نابینایان و مداحان و روضه خوان های نابینا، پوشانیدن در سوراخ های راه آب برای حفظ سقوط مردم در آنها، نصب چند شعله چراغ نفتی در معابر و پیچ کوچه ها و زیر تاقی ها، دادن نان و گوشت به سگ ها، سرکشی به زندانیان و بیماران بی بضاعت و پرداخت بدهی و تهیه دوا و غذا برای آنها و دیگر واسطه اصلاح و وفاق و صفا شدن میان زنان و شوهران و دوستان و برادران مکدر و از این قبیل تا نفعی از آن به غیر برسد.»

آشنایی با برخی آئین‌‌های عزاداری در استان یزد

اما بعد از اسلام و با شهادت امام حسین (ع) ، شخصیت ایشان در میان مردم مسلمان جایگزین سیاوش و میترا شد و از آن دوران، یزدی‌ها کسانی بودند که آیین نخل‌گردانی را هر سال برای امام حسین (ع) در ایام محرم برگزار می‌کنند.

بعد از اسلام، آیین نخل‌گردانی هر سال در شهرستان‌های استان یزد مانند میبد،‌ اردکان،‌ تفت و روستاها و آبادی‌های اطراف و همچنین حسینیه‌های مشهور، با شکوه‌تر از دوران گذشته برگزار می‌شود.

نخل امیرچخماق و تفت، دو نخل کهن‌سالی با حدود 400 سال قدمت است. یزدی‌ها دو یا سه روز قبل از آغاز ماه محرم، آیین پرسه‌زنی (پیرامون چیزی گشتن) را اجرا می‌کنند.

در این مراسم، هیأت‌های عزاداری از یک حسینیه، سینه‌زنان به حسینیه دیگر می‌روند و اهالی آن حسینیه را از آمدن ماه محرم خبردار می‌کنند و در میانه راه که عزاداران سینه‌زن به حسینیه‌های دیگر می‌روند، مردم نیز نذورات خود را به آن‌ها می‌دهند.

هیأت پرسه‌زن‌ها خود را موظف می‌داند در روزی که این آیین را بجا می‌آورد، به دیدن خانواده‌هایی بروند که در سال گذشته فوت کرده‌اند و به آن‌ها تسلیت بگویند.

آیین «چاووش‌خوانی» نیز از دیگر آیین‌های یزدی‌ها در این ایام است. این آیین‌ که در مناسبت‌های دیگر مانند رمضان نیز برگزار می‌شود، همزمان با آیین «پرسه‌زنی» ولی با وسعتی بیشتر برگزار می‌شود.

در این رسم، چاووش‌خوان به بالای بلندی می‌رود و با خواندن اشعاری در رثای امام حسین (ع)، مردم را از آمدن ماه محرم آگاه می‌کند.

در شهرهای استان یزد پنج یا شش روز مانده به تاسوعا و عاشورای حسینی، مراسم آذین‌بندی نخل برگزار می‌شود. در این مراسم دو طرف نخل سیاه‌پوش می‌شود و در برخی مکان‌ها مانند میبد و اردکان 72 شمشیر نماد 72 تن از یاران امام حسین (ع) به نخل بسته و این نخل برای روز عاشورا آماده می‌شود.

در تاسوعا و عاشورا مردم با لباس‌های سیاه به مساجد وارد می‌شوند. کسانی که سید هستند شال سبز به کمر می‌بندند و افراد عادی شال کرم و با برهنه کردن پا،‌ زیر تنه‌ نخل می‌آیند و چاوش‌خوان‌ها شروع به مداحی می‌کنند و یک پرچم سیاه نیز در بالاترین نقطه‌ی نخل نصب می‌شود. سپس کسانی که زیر نخل را گرفته‌اند، با ذکرهای مختلف نخل را بلند می‌کنند.

در برخی تکیه‌ها، آینه‌ای که نماد سپر و تجلی خداوند است روی علم قرار می‌گیرد، گاهی نیز شمع یا چراغ دستی بر بدنه‌ نخل می‌بندند، و با بلند کردن تنه نخل در برخی مکان‌ها، سه‌بار و در برخی دیگر هفت‌بار، نخل را دور حسینیه‌ می‌چرخانند.

از آنجا که نخل نماد تابوت امام حسین (ع) می‌باشد، در اطراف نخل، 72 کنگره قرار داده می‌شود. در واقع، هر چیزی که روی نخل است یادآور یک روز سختی است که بر امام حسین (ع) و یارانش گذشت.

برپایی مراسم شام غریبان نیز یکی دیگر از آیین‌های یزدی‌ها در شب شهادت امام حسین (ع) است. این مراسم معمولا در میدان امیرچخماق که نخل 400 ساله در آن قرار دارد برگزار می‌شود.

این میدان در آن شب خاموش و سیاه است و مردم با روشن کردن شمع به عزاداری می‌پردازند حتی برخی از افراد اعتقاد دارند که در این شب باید 40 حسینیه را با شمع روشن کنند.

همچنین مردم یزد در 13 ماه محرم با حضور در مصلای عتیق یزد، به عزاداری و سینه‌زنی می‌پردازند.

حفره ازن به بزرگی آمریکای شمالی است

براساس گزارش گاردين، حفره‌اي كه در منطقه آنتراكتيكا در لايه ازن ايجاد شده‌است، حفره‌اي كه انتظار مي‌رفت با توقف استفاده از آلودگي‌هاي گاز كلورين از 27 سال پيش ترميم شده‌باشد، هنوز بزرگي برابر آمريكاي شمالي دارد.

اين حفره كه در ميان لايه باريكي از گاز اوزون كه از زمين در برابر تشعشعات مضر خورشيدي محافظت مي‌كند، ايجاد شده طي سالهاي متوالي وسعت يافته يا كوچكتر شده، اما در تاريخ 9 سپتامبر به بالاترين درجه وسعت خود در قطب جنوب رسيد و وسعتي برابر 24.1 كيلومتر مربع پيدا كرد. اين ميزان 9 درصد كمتر از بيشترين ركورد سال 2000 است اما تقريبا با ركورد‌هاي سال‌هاي 2010، 2012 و 2013 برابري مي‌كند.

دانشمندان هنوز نمي‌دانند چرا از زمان امضاي معاهده منترال در سال 1987 كه منجر به توقف استفاده از گاز‌هاي كلورين در سرتاسر جهان شد، وسعت اين حفره هنوز كاهش نيافته‌است. اين معاهده كه يكي از موفق‌ترين معاهدات جهاني بوده‌است، استفاده از گازهاي CFC كه عامل نابودي گاز ازن است را در محصولات تجاري ممنوع كرد.

به گفته پاول نيومن، دانشمند ارشد مركز فضايي گودارد ناسا، حفره ازن نسبت به آنچه در دهه 90 مشاهده شده‌بود بسيار كوچكتر شده‌است، و در عين حال ميزان مصرف كلورين به شدت كاسته شده، اما روند ترميم اين حفره بسيار طولاني خواهدبود زيرا كلورين از طول عمر بالايي برخوردار است.

به گفته محققان دليل ديگر طولاني شدن ترميم حفره ازن اين است كه تعاملات ميان تغييرات جوي و حفره ايجاد شده بسيار پيچيده‌است. اين حفره خود بر آب و هواي آنتراكتيكا تاثيرگذار است و سيستم بادي آن را تحت تاثير قرار مي‌دهد. با ترميم تدريجي اين حفره مي‌توان انتظار داشت طي 50 سال ديگر ميزان تغييرات جوي نيز افزايش پيدا كند.

ماه گذشته برنامه زيست‌محيطي سازمان ملل و سازمان هواشناسي جهاني اعلام كردند نشانه‌هاي مثبتي از بهبود حفره ازن مشاهده كرده‌اند، اما براي ترميم كامل آن به بيش از 35 سال زمان نياز خواهد‌بود. به گفته اين گزارش بدون وجود معاهده مونترال، ميزان CFCها تا سال 2050 ده برابر مي‌شد.

به گفته سازمان ملل،‌اين معاهده تا سال 2030 سالانه از وقوع دو ميليون سرطان پوست و آسيب ديدگي چشم‌ها و سيستم ايمني بدن انسان‌ها جلوگيري كرده‌ و در عين حال محافظ حيات‌وحش و كشاورزي بوده‌است.

آشنایی با مالت

این کشور در میان آب‌های دریای مدیترانه قرار گرفته است و 93 کیلومتر با جزیره سیسیل کشور ایتالیا فاصله دارد.

فاصله این کشور با قاره آفریقا که در جنوب آن قرار دارد 288 کیلومتر است و به همین دلیل در طول تاریخ به عنوان منطقه‌ای استراتژیک برای اروپایی‌ها شناخته می‌شد.

آب و هوای آن گرم است. زبان‌های رسمی این کشور مالتی و انگلیسی است. مالت در دوره‌ای از تاریخ خود تحت سلطه انگلیس بود.

مالت در سال 1964 استقلال خود را به دست آورد و در حال حاضر عضو سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا است.

سیاست در مالت

رئیس جمهور در مالت هر پنج سال یک بار با رای مجلس این کشور انتخاب می‌شود. او قدرت اجرایی زیادی ندارد.

نمایندگان مجلس مالت برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند. این مجلس 65 کرسی دارد.

رئیس جمهور مالت، نخست وزیر را از میان اعضای مجلس انتخاب می‌کند.

اقتصاد در مالت

تولید ناخالص داخلی مالت 342/9 میلیارد دلار است. 164 هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند که 3 درصد آنها در بخش کشاورزی، 22 درصد در بخش صنعت و 75 درصد در بخش خدمات مشغول به کارند.

نرخ بیکاری در این کشور 8/6 درصد است و نرخ تورم 9/0 درصد.

محصولات صادراتی آن شامل ماشین‌آلات و تجهیزات و تولیدات کارخانه‌ای است که به کشورهای فرانسه (3/15 درصد)، سنگاپور (2/13 درصد)، آمریکا (13 درصد)، آلمان (5/12 درصد)، انگلیس (5/9درصد)، ژاپن (9/4درصد) و هنگ کنگ (2/4درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی آن شامل ماشین‌آلات و تجهیزات حمل و نقل، تولیدات کارخانه‌ای، مواد غذایی و تنباکو است که از کشورهای ایتالیا (28 درصد)، انگلیس(5/10 درصد)،فرانسه(7/8درصد)، آلمان (6/7 درصد)، سنگاپور (8/6درصد) و آمریکا (6/5 درصد) وارد می‌شود.

مردم مالت

جمعیت این کشور 401 هزار و 880 نفر است که میانگین سنی آنها 39 سال است. امید به زندگی در بدو تولد برای زنان 47/81سال و برای مردان 95/76سال است.

مالت در یک نگاه

آشنایی با جاذبه‌های گردشگری روسیه

کجا و چه زمان؟

مردادماه و اوایل شهریورماه گرم‌ترین فصول روسیه هستند. زمستان‌های روسیه طاقت فرسا و به شدت سرد است به طوری که در مسکو هوا به 50- یا 60- درجه سانتی‌گراد می‌رسد ولی باز هم در این فصل علاقه‌مندان به گردشگری برای لذت از برف و سرما دل را به دریا می‌زنند و در رستوران‌ها و کافی شاپ‌های مسکو و اطراف به تماشای بارش برف و لذت از میهمانی‌های روس‌ها می‌پردازند.

فصل بهار خیلی انتخاب مناسبی برای سفر به روسیه نیست چرا که در این فصل برف‌ها شروع به آب شدن می‌کنند و مشکلات فراوانی برای رفت و آمد در خیابان‌ها ایجاد می‌کنند.

هوای روسیه خشک است به همین دلیل حتی در مناطق شمالی نزدیک به سیبری در تابستان دمای هوا به 20 درجه سانتی‌گراد نیز می‌رسد. در مسکو و سنت پیترزبورگ دما در تابستان بین 20 تا 30 درجه سانتی گراد در تغییر است.

عید شکرگزاری و مراسم کریسمس و سال نو بیشترین جشن‌ها و فستیوال‌ها را در بر می‌گیرند و روسیه را به هدف مناسبی برای سپری کردن تعطیلات تبدیل می‌کنند.

فستیوال موسیقی بهاره در ماه اردیبهشت اجراهای مختلف از اپراها و موسیقی‌های محلی را بر می‌گیرد. جشنواره فیلم مسکو در پاییز و در سال‌های فرد برگزار می‌شود.

کاخ کرملین یادگار‌های سیاست و سلطنت و کمونسیم و دمکراسی در روسیه را در بر دارد. در این کاخ بود که ناپلئون در آن نشست و سوختن مسکو را تماشا کرد؛ لنین دیکتاتوری کارگری را به راه انداخت؛ خروشچف جنگ سرد کرد و یلتسین از روسیه نوین سخن گفت. موزه کاخ کرملین میراث به جا مانده از این وقایع تاریخی-سیاسی را برای شما به نمایش می‌گذارد.

مامیف کورگن (MamayevKurgan) یادگار جنگ استالینگراد است و یادبود‌های سربازانی را که کشته شدند در بر دارد. مجسمه مادر روسیه که شمشیری را در دست دارد یکی از زیباترین اثار هنری روسیه است.

کاخ موزه هرمیتیج (Hermitage) در سنت پیترزبورگ با دارا بودن بیش از 3 میلیون اثر تاریخی هنری به جا مانده از یک قرن و نیم سلطنت تزارها یکی از بزرگترین مجموعه‌های هنری-تاریخی اروپا است.

پارک لاپلند (Lapland) که توسط یونسکو حفاظت می‌شود با دارا بودن 2784 کیلومتر مربع وسعت و 33 گونه مختلف پستانداران و پرندگان از دیگر جاذبه‌های دیدنی روسیه است.

حتماً در سفر به روسیه وقت زیادی را به بازدید از شهر سنت پیترزبورگ اختصاص دهید چرا که این شهر در طی سال‌های حکومت کمونیست‌ها ماهیت تزاری و سلطنتی خود را حفظ کرده و چندین کاخ و موزه و کتابخانه معروف را در بر می‌گیرد. در اطراف کاخ‌های این شهر رودخانه‌ای جریان دارد که شهر را به چیزی شبیه شهر ونیز در ایتالیا تبدیل کرده.

اطلاعات مفید:

برای سفر به روسیه نیاز به روادید مخصوص روسیه که از سفارت آن کشور قابل دریافت است؛ دارید.

برای رانندگی در روسیه به گواهینامه بین‌المللی (IDP) نیاز است.

آشنایی با جاذبه‌های گردشگری پرو

در سفر به پرو، شهر باستانی اینکا و شهر گمشده ماچو پیجو (MachuPicchu) و میراث به جا مانده از استعمار اسپانیا را مشاهده خواهید کرد.

کجا و چه زمان؟

فصل‌ها در پرو را از نظر آب و هوایی می‌توان به دو زمان تقسیم کرد. یکی فصل باران و یکی فصل بدون باران و خشک‌تر.

این تقسیم بندی تنها از نظر بارش است ولی دمای هوا بیشتر بستگی به ارتفاع محل دارد. مناطق مرتفع‌تر دمای پایین‌تری دارند.

فصل توریستی پرو از بهار تا تابستان است که در ارتفاعات «اندین» (Andean) فصل کم بارش است. از همین رو بهترین زمان برای استفاده از طبیعت کوهستان‌های پرو است.

از زمستان تا اوایل بهار فصل بارش‌های سنگین است و استفاده از طبیعت را کمی با مشکل روبرو می‌سازد ولی این زمان توریست‌ها و خود مردم پرو را به سمت سواحل این کشور روانه می‌کند. در باقی اوقات سال دریا اکثراً طوفانی است.

در جنگل‌های شرقی همواره باران می‌بارد و بارانی ترین فصل‌های اسن منطقه آذر ماه تا خرداد است. ولی با این حال توریست‌ها و علاقه‌مندان به گشت و گذار در جنگل در تمام سال به این مناطق سفر می‌کنند.

در نوار ساحلی پرو دمای هوا در اکثر اوقات متعادل است. بیشترین دما حدود 30 درجه سانتی‌گراد و کمترین 20 درجه است که شب‌ها معمولاً به این دما می‌رسد. در مناطق دیگر در زمستان‌ها هوا کمی سردتر می‌شود و روز‌ها به حدود 15 تا 20 درجه می‌رسد.

ماچو پیچو برای خیلی از توریست‌ها تنها هدف سفر به پرو است و یکی از با ارزش‌ترین بناهای باستانی آمریکای جنوبی به شمار می‌آید. نظرات مختلفی در مورد این بنا داده می‌شود.

بعضی‌ها می‌گویند که اینکاها آن را برای زنده نگاه داشتن فرهنگ اینکا بعد از استعمار اسپانیا ساخته‌اند. بعضی دیگر معتقدند که سال‌ها قبل از آن این بنا برای اجرای مراسم مذهبی اینکاها مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

گذرگاه اینکا که به IncaTrail معروف است، یکی دیگر از باز مانده‌های اینکاها است. تپه نوردی 3 تا 4 روزه‌ای که برای رسیدن به این محل انجام می‌شود می‌تواند خاطره‌ای تاریخی و اسرار آمیز از سرزمین اینکاها باشد. این گذرگاه از دره مقدس (SacredValley) تا ماچو پیچو ادامه دارد.

دره ریو اوروبامبا (Río Urubamba) یا El Valle Segrado یا دره مقدس نیز یکی دیگر از مناظر توریستی پرو در قلب طبیعت است.

سنگر‌های پیساک (Pisac) و اولانتایتامبو (Ollantaytambo) و بازار‌های محلی و روستا‌های این منطقه یکی از جاذبه‌های دیگر پرو به حساب  می‌آید. بالن سواری در حوالی این منطقه ماجراجویی خاطره انگیزی را به همراه دارد.

اطلاعات مفید:

واحد پول پرو نوو سول (Nuevo Sol) نام دارد. هر نوو سول 360 تومان و 0.3 دلار آمریکا است. تنها ارزی که در پرو تبدیل می‌شود، دلار آمریکا است و باقی پول‌ها به سختی و با قیمت پایینی تبدیل می‌شوند.

برای رفتن به پرو از ایران باید به کشور‌های اروپایی یا آمریکا سفر کنید و سپس از طریق هوایی به فرودگاه‌های لیما یا جورگه چاوز بروید. روادید مخصوص پرو را باید از سفارت پرو تهیه کنید. عوارض ورود به پرو 25 دلار آمریکا است.

برای سفر از طریق راه زمین از بولیوی مسیر خوبی به لیما وجود دارد. از کلمبیا تا پرو بهترین مسیر گذر از اکوادور است.

برای رانندگی در پرو نیاز به گواهینامه بین المللی (IDP) دارید

تهیه و تنظیم: علی سلطان رضایی

بزرگ‌ترین دریاچه نمکی دنیا (Salar de Uyuni) که به بزرگ‌ترین اینه طبیعی جهان نیز شهرت دارد در کشور بولیوی قرار دارد.

این سطح عظیم نمکی، با 10 هزار و 582 کیلومتر مربع مساحت، در آمریکار جنوبی و جنوب غرب کشور بولیوی قرار گرفته است.

این دریاچه بزرگترین دریاچه فلت نمکی جهان است که هنگام بارش باران به دلیل صیقل یافتگی سطح آن، آینه‌ای به بزرگی دریاچه درست شده و تصاویر منحصر به فردی را خلق می‌کند.

این منطقه با ارتفاع 3650 متر در بخش Potosi and Oruro در جنوب غربی کشور بولیوی و نزدیک رشته کوه‌های آند قرار دارد.

وقتی این سطح گسترده با آب پوشیده می‌شود، بازتاب بسیار زیبایی از آسمان را پوشش می‌دهد. به طوری که این رویداد طبیعی در طول سال گردشگران فراوانی را به این نقطه جذب می‌کند.

در این نقطه از کره زمین می‌توان بازتاب هر یک از کوه‌ها و یا ابرها را دید در حالیکه نمی‌توان فاصله آنها را نسبت به نقطه‌ای که قرار داریم تشخیص داد.

سطوح نمکی این منطقه در فصل خشک، به شکل کاملا صاف و دست نخورده درآمده و نمک خشک کل منطقه را می‌پوشاند.

اما در فصل مرطوب، کل این سطح با لایه نازکی از آب پوشیده می‌شود و این امر باعث ایجاد بزرگ‌ترین آیه طبیعی جهان می‌شود.

با وجود این که سالانه حدود 25 هزار تن نمک از این منطقه استخراج می‌گردد، عمق نمک آن به بیش از 10 متر می‌رسد و طبق تخمین‌ها حدود 10 میلیون تن نمک در این منطقه وجود دارد.

در ادامه تصاویر زیبای این دریاچه را مشاهده کنید:

سطح بی پایان اشکال هندسی شش ضلعی از کریستال‌های نمک شاهکار بی بدل طبیعت است. باورش سخت است که چنین مکانی روی کره زمین وجود دارد.

این شاهکار بزرگترین سطح نمکی مسطح در جهان است. با وجود خشکی کویر، دمای نزدیک به انجماد شبانه، خورشید سوزان و ‌حرارت شدید کویر در روز، این چشم انداز زیبا عاری از زندگی نیست.

غروب آیینه طبیعت

پرندگانی چون فلامینگو‌های صورتی رنگ، کتل‌اگرت‌های (Cattle Egret) بزرگ و چند نمونه دیگر در این منطقه زندگی می کنند.

فلامینگوهای زیبا

در طی فصل بارانی، کویر نمک به یک دریاچه نمک عظیم تبدیل می‌شود. و تنها بخشی از منطقه‌است که می‌توان بوسیله قایق و کامیون از‌آن عبور‌کرد. در سایر فصول، این دریاچه نمک سطحی کاملا‌صاف و شفاف چون آینه دارد.

کامیونی در حال عبور

فکر می کنید!! این افراد در آسمان هستند یا روی زمین؟

این سطح آیینه نما با انعکاس انواع نور و ابرهای آسمان در فضای بی‌کران کویر تصاویری بدیع، وهم‌انگیز و عجیب و غریب از بی کرانگی و بی‌نهایتی را به نمایش می‌گذارد. 

در وسط دریاچه نمک به ظاهر نامحدود، هتلی زیبا و طبیعی قرار دارد. این هتل طبیعی، کاملا از نمک‌کویر‌ ‌یعنی از آجر نمک همراه با ملات نمک ساخته شده است.

حتی اشیاء و وسایل‌‌داخل هتل مانند؛ صندلی و میز و... از نمک ساخته شده‌است. امکانات رفاهی هتل محدود است.

مثلا؛ برق ندارد و آب آن طریق تانکر‌های حمل آب تامین می‌شود. با این وجود مهمترین و نادرترین ویژه‌گی این هتل، سکوت مطلق، زیبایی همه جانبه، تصاویر شگفت آور از نمای آسمان روز و شب است.

بفرمایید اینم اتاق هتل که یه گلوله نمکه

آشنایی با خبرگزاری فرانسه (AFP)

خبرگزاری فرانسه با 2260 کارمند در پاریس مستقر است و دارای مراکز منطقه‌ای در هنگ‌کنگ، نیکوزیا، قبرس، مونته‌ویدئو، سائوپائولو و واشنگتن و دارای دفتر در صد و پنجاه کشور است. این خبرگزاری اخبار را به زبان‌های فرانسوی، انگلیسی، عربی، اسپانیایی، آلمانی، و پرتغالی انتقال می‌دهد.

خبرگزاری فرانسه در سال ۱۸۵۳ توسط مترجم و آژانس‌دار آگهی یعنی شارل لویی هاواس (Charles-Louis Havas) راه اندازی شد و در سال ۱۹۵۳ با تصویب پارلمان فرانسه به عنوان یک سازمان مستقل از دولت تشکیل شد و در آمد اصلی آن از مشتریکن دولتی است.

خبرگزاری فرانسه یک شرکت سهامی تحت قانون دولت (قانون 1957) است که استقلال مالی از دولت دارد یک هیات مدیره ۱۵ نفره مدیر عامل را برای سه سال انتخاب می‌کند.

ترکیب هیات مدیره عبارتند از: هشت نماینده مطبوعات، دو نماینده از کارکنان فرانس پرس، دو نماینده از رادیو تلویزیون دولتی، سه نماینده از دولت شامل نماینده نخست وزیر، وزارت خارجه، وزارت اقتصاد.

یک شورای نظارت زیر نظر هیات مدیره وظیفه نظارت بر استقلال فرانس پرس را بر عهده دارد.

سردبیری خبرگزاری فرانسه توسط شبکه‌ای از خبرنگاران ارشد انجام می‌شود.

هرکدام از دفاتر منطقه‌ای از جنبه مالی مستقل بوده و سردبیر ارشد و مدیر عامل خود را دارند.

آشنایی با خبرگزاری رویترز (Reuters)

این شرکت در سال ۱۸۵۱ ‬زمانی که پاول جولیوس رویتر (Paul Julius Reuter) شروع به ارسال خبرهای بازار سهام بین لندن و پاریس کرد بنیان نهاده شد.

رویترز در ۱۷ آوریل ۲۰۰۸ با شرکت کانادایی تامسون کورپوریشن ادغام شد و شرکت تامسون رویترز (Thomson Reuters) بنیان نهاده شد.

رویترز به ۲۰ زبان در ۹۴ کشور فعالیت می‌کند و بیش از ۲۵۰۰ خبرنگار دارد. این خبرگزاری تا بیش از ترکیب تامسون رویترز ۲ دفتر منطقه‌ای در نیویورک و سنگاپور داشت.

بنیاد رویترز از ۳ بخش حقوقی، خدمات کمک رسانی و خدمات رسانه‌ای تشکیل شده‌ است. که در بخش رسانه‌ای به آمورش خبرنگاری عمومی می‌پردازد.

رویترز یک شرکت زیر مجموعه‌ای از شرکت هولدینگ تامسون رویترز است و تامسون رویترز یک شرکت سهامی عام است.

هیات مدیره تامسون رویترز متشکل از ۱۴ نفر است. مدیران اجرایی آن با مدیر عامل ۵ نفر هستند

آشنایی با تیمورشرقی

تهیه و تنظیم: علی سلطان رضایی

جمهوری دمکراتیک تیمور شرقی یکی از کشورهای آسیای جنوب‌شرقی است که در سال 2002 استقلال یافت.

مردم این کشور که از غرب با اندونزی همسایه است، در سال 2002 در یک همه‌پرسی که با حضور ناظران سازمان ملل متحد برگزار شد به استقلال از اندونزی رای دادند.

تیمور شرقی در قرن 16 میلادی مستعمره پرتغال شد. در سال 1975 سرانجام این کشور استقلال خود را از پرتغال به دست آورد اما در همان سال اندونزی آن را اشغال کرد.

تولید ناخالص به ازای هر نفر در این کشور تازه استقلال یافته 800 دلار است که نسبت به دیگر کشورهای جهان رقم پایینی است.

آب و هوای این کشور گرم و استوایی است و فصل‌های آن به دو بخش بارانی و خشک تقسیم می‌شود. دیلی، پایتخت این کشور، بزرگترین شهر و بندر آن هم محسوب می‌شود.

سیاست در تیمور شرقی

رئیس حکومت در این کشور رئیس جمهور است که با رای مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شود. البته نقش رئیس جمهور در نظام سیاسی این کشور نمادین است و قدرت اجرایی در دست نخست وزیر است.

نخست وزیر رئیس حزبی است که بیشترین آرا را در انتخابات مجلس به دست آورد. نخست وزیر به عنوان رئیس دولت در این کشور کابینه را تعیین می‌کند.

نمایندگان مجلس ملی تیمور شرقی با رای مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند. تعداد کرسی‌های این مجلس می‌تواند بین 52 تا 65 کرسی تغییر کند.

از آنجایی که تیمور شرقی کشور نوپایی است، هنوز ساختار سیاسی کامل و ثابتی پیدا نکرده است و ممکن است در آینده تغییراتی در نظام موجود آن داده شود.

اقتصاد در تیمور شرقی

تولید ناخالص داخلی در این کشور 215/2میلیارد دلار است که حدود 32 درصد از آن در بخش کشاورزی، 13 درصد در بخش صنعت و 55 درصد در بخش خدمات تولید می‌شود.

آمار دقیقی از نیروی کار این کشور در دست نیست اما تخمین زده می‌شود نرخ بیکاری در این کشور 50 درصد باشد. 42 درصد از مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال 2007 نرخ تورم در آن 4/5درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل قهوه، چوب صندل و مرمر است که به کشورهای آمریکا، آلمان، پرتغال، استرالیا و اندونزی صادر می‌شود.

محصولات وارداتی آن شامل مواد غذایی، گازوئیل، نفت سفید و ماشین‌آلات است.

مردم تیمور شرقی

جمعیت این کشور حدود یک میلیون و 109 هزار نفر با میانگین سنی 5/21 سال است. امید به زندگی برای زنان 69 و برای مردان 65 سال است.

98 درصد از مردم این کشور کاتولیک، یک درصد مسیحی و یک درصد پروتستان هستند. زبان رسمی این کشور تتوم و پرتغالی است.

تیمور شرقی در یک نگاه

خبر ویژه :با سلام به بازدیدکنندگان و کاربران گرامی این سایت....از امروز این سایت خواهان درج تبلیغات های شما در اینترنت است.کسانی که می خواهند وبلاگ یا سایت و همچنین محصولات خود را در اینترنت تبلیغ کنند می توانند کد بنر تبلیغاتی خود را به ایمیل ayayyy@yahoo.com یا به همین مطلب در قسمت نظرها ارسال کنند.هزینه تبلیغ در این وبلاگ نیز از طریق ارسال رمز کارت شارژ همراه اول یا ایرانسل به ایمیل فوق یا به قسمت نظرات این مطلب صورت می گیرد و در صورت تایید کد کارت شارژ تبلیغ شما بعد از 24 الی 48 ساعت آینده در این سایت نمایش داده می شود.برای اطلاعات بیششتر جدول پایین را مشاهده کنید:

تذکر : اگر مشکلی در روند تبلیغ برای شما به وجود آمد سریعا آن عیب را به قسمت نظرات این سایت ارسال کنید

در ضمن،برای امنیت بیشتر نام و نام خوانوادگی خود را نیز هنگام ارسال کد بنر تبلیغاتی برای ما ارسال کنید تا نام شما در این سایت ثبت شود .......با تشکر.....مدیریت سایت

آشنایی با دماغه سبز

این جزایر را در قرن ۱۵ میلادی پرتغالی‌ها کشف کردند و تا آن زمان کسی در آن زندگی نمی‌کرد. پرتغالی‌ها آن را به عنوان خاک خود معرفی کردند.

این کشور پس از یک دوره طولانی جنگ مسلحانه در جنگل‌های گینه بیسائو در سال ۱۹۷۵ استقلال یافت. حزب آفریقایی که باعث شد گینه بیسائو مستقل شود همان گروهی است که برای دماغه سبز هم استقلال به ارمغان آورد.

سیاست در دماغه سبز

در دماغه سبز نخست وزیر رئیس دولت است و رئیس جمهور رئیس حکومت.

قدرت اجرایی در اختیار کابینه و نخست وزیر است.

قانون‌گذاری به طور مشترک به عهده دولت و مجلس ملی است و قوه قضائیه این کشور از بحث اجرایی و قانونگذاری جداست.

اقتصاد در دماغه سبز

تولید ناخالص داخلی این کشور 709/3میلیارد دلار است و ۱۲۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در آن ۲۱ درصد است و ۳۰ درصد از مردم زیر خط فقر زندگی می‌کنند.

محصولات صادراتی این کشور شامل سوخت، کفش، پوشاک و ماهی است که به کشورهای اسپانیا (4/39 درصد)،پرتغال (3/19 درصد)،هلند (3/11درصد)،آلمان(9/10 درصد) و مغرب ( مراکش) (1/4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل مواد غذایی، محصولات صنعتی، تجهیزات حمل و نقل و سوخت است که از کشورهای پرتغال، (1/41 درصد)،هلند (6/10 درصد)،اسپانیا(5/6 درصد)، ایتالیا (5/5درصد)، ساحل عاج (2/5درصد) و برزیل (8/4 درصد) وارد می‌شود.

مردم دماغه سبز

جمعیت این کشور ۴۲۳ هزار و ۶۱۳ نفر است که میانگین سنی آنها ۲۰.۲ سال است. امید به زندگی در بدو تولد برای زنان 44/74سال و برای مردان 69/62 سال است.

۷۱ درصد از مردم آن از قوم مولاتو، ۲۸ درصد آفریقایی و یک درصد اروپایی هستند. مردم آن به زبان‌های پرتغالی و کریولو سخن می‌گویند.

دماغه سبز در یک نگاه

آشنایی با مکزیک

این کشور از شمال با آمریکا، از جنوب و غرب با اقیانوس آرام، از جنوب شرق با گواتمالا و بلیز و از شرق با خلیج مکزیک همسایه است.

اولین آثاری که از انسان در مسوآمریکا (مکزیک کنونی) به دست آمده متعلق به ۴۰ هزار سال پیش است. در حدود ۹ هزار سال پیش سرخپوستان عهد باستان به کاشت ذرت روی آوردند. از این اتفاق به عنوان یک انقلاب فرهنگی یاد شده است.

در واقع تحول کشاورزی در مکزیک را که با کاشت ذرت آغاز شد، بسیاری از باستان‌شناسان سرمنشا تشکیل تمدن‌های پیشرفته‌تر دانسته‌اند. این تمدن‌ها در شهرها با استفاده از خط ساخت بناهای تاریخی، تحقیقات نجومی، ریاضیات و اتکا به نظامی‌گری ایجاد می‌شدند.

به مدت قریب به سه هزار سال اریدوامریکا و مسوامریکا (از نخستین مناطق ایجاد تمدن بشری در مکزیک) محل استقرار تمدن‌های پیشرفته موسوم به امریندیان (آمریکایی - سرخپوستی) بودند.

اما در سال ۱۵۱۹ تمدن‌های بومی مکزیک از سوی اسپانیایی‌ها مورد حمله قرار گرفتند. اسپانیایی‌ها با توسل به سلاح‌های آتشین توانستند تمدن‌های ازتک، مایا و اولمک را در مکزیک شکست دهند و این کشور را به تصرف خود درآورند.

در سال ۱۵۲۱ نیز اسپانیایی‌ها با کمک تلاکسکالتک‌ها، که از اصلی‌ترین دشمنان آزتک‌ها محسوب می‌شدند، تنوچیتیتلان پایتخت ازتک‌ها را به تصرف خود درآوردند. تصرف پایتخت ازتک منجر به تحت‌الحمایگی مکزیک در سال ۱۵۳۵ شد، از این پس مکزیک تحت‌الحمایه یا به تعبیری دیگر مستعمره اسپانیا شد.

مکزیک پرجمعیت‌ترین منطقه تحت‌الحمایه اسپانیا بود. پس از سه دهه استیلای امپراطوری اسپانیا، سرانجام در سال ۱۸۱۰ استقلال مکزیک از اسپانیا اعلام شد.

صدوراعلامیه استقلال منجر به یک دوره جنگ‌های طولانی میان نیرو‌های اسپانیا و مکزیکی‌ها شد. در نهایت در سال ۱۸۲۱ مکزیک رسماً به استقلال رسید و ایتوربیده به عنوان امپراطور این کشور بر تخت نشست.

دو سال بعد نیرو‌های انقلابی او را از قدرت برکنار کردند و در سال ۱۸۲۴ قانون اساسی برمبنای نظام حکومتی جمهوری در مکزیک تدوین شد. نام کشور را نیز از امپراطوری مکزیک به ایلات متحده مکزیک تغییر دادند.

سیاست در مکزیک

ایالات متحده مکزیک فدراسیونی است که بر اساس قانون اساسی مصوب سال ۱۹۱۷ توسط یک نظام جمهوری و دولتی دموکرات اداره می‌شود.

بر اساس قانون اساسی سه نوع نهاد حکومتی برای اداره کشور تعریف شده‌اند: اتحادیه فدرال، دولت‌های ایالتی و دولت‌های استانی.

دولت فدرال از سه قوه تشکیل شده است:

قوه قانونگذاری(مقننه): کنگره اتحادیه که متشکل از دو مجلس نمایندگان و سنا است. تصویب قانون فدرال، اعلام جنگ، تعیین میزان مالیات، تصویب بودجه ملی و تمامی معاهدات بین‌المللی  و تایید تمامی انتصابات دیپلماتیک در مجلس نمایندگان انجام می‌گیرند.

قوه اجرایی(مجریه): رییس جمهوری که رییس کشور و دولت مکزیک است، در راس این قوه قرار دارد. رییس جمهوری مکزیک همچنین فرمانده نیرو‌های مسلح مکزیک نیز محسوب می‌شود.

رییس جمهوری همچنین با تایید مجلس سنا اعضای کابینه و سایر مقامات دولتی را منصوب می‌کند. رییس جمهوری مسوءل اجرای قانون است و همچنین بر اساس قانون اساسی به وی اختیار وتو کردن مصوبات مجلس داده شده است.

قوه قضاییه: در راس قوه قضاییه مکزیک دادگاه عالی عدالت قرار دارد.این دادگاه متشکل از ۱۱ قاضی است که با تایید مجلس سنا توسط رییس جمهوری انتخاب شده‌اند.

سایر نهاد‌های قوه قضاییه که زیر مجموعه دادگاه عالی عدالت محسوب می‌شوند، عبارتند از: دادگاه انتخاباتی، دادگاه‌های اتحادیه و بخش و شورای قضایی فدرال.

اقتصاد در مکزیک

تولید ناخالص داخلی این کشور 353/1 تریلیارد دلار است که در سال ۲۰۰۷ میلادی رشدی ۳ درصدی داشت.

۴۵ میلیون و ۳۸۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند و نرخ بیکاری در آن 7/3 درصد است. حدود ۱۴ درصد از مردم این کشور به غذای مناسب دسترسی ندارند. نرخ تورم در آن 8/3 درصد است.

محصولات صادراتی این کشور شامل محصولات کارخانه‌ای، نفت و محصولات نفتی، نقره، میوه، سبزیجات، قهوه و پنبه است که به کشورهای آمریکا (84/7 درصد)، کانادا (1/2 درصد) و اسپانیا (3/1 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات فلزکاری، فلزات تراشکاری شده، ماشین‌آلات کشاورزی، تجهیزات الکترونیک، قطعات ماشین برای مونتاژ، هواپیما و تجهیزات آن است که از کشورهای آمریکا (9/50 درصد)، چین (5/9 درصد)، ژاپن (۶ درصد) و کره جنوبی (2/4 درصد) وارد می‌شود.

مردم مکزیک

جمعیت این کشور ۱۰۸ میلیون و ۷۰۰ هزار و ۸۹۱ نفر است که میانگین سنی آنها 6/25سال است.

امید به زندگی برای زنان 56/78سال و برای مردان 84/72 سال است. 

76/5 درصد از مردم آن مسیحی کاتولیک و 3/6درصد پروتستان هستند. زبان رسمی آنها اسپانیایی است.

مکزیک در یک نگاه

آشنایی با سورینام

این کشور از شرق با گویان فرانسه، از غرب با گویان و از جنوب با برزیل همسایه است. در شمال آن اقیانوس اطلس قرار گرفته است.

در گذشته از مستعمرات پادشاهی هلند بود و به نام گویان هلند معروف بود. این کشور در قرن هفدهم میلادی، این کشور مستعمره هلند شد و در سال ۱۹۷۵ استقلال خود را به دست آورد.

قسمت شمالی این کشور را زمین‌های پست ساحلی پوشانده که در آنها کشاورزی رایج است و بیشتر جمعیت سورینام را در خود جای داده است.

در قسمت جنوبی جنگل‌های بارانی استوایی قرار دارند که به طور پراکنده و در امتداد مرز برزیل، ساواناها در آن زندگی می‌کنند. به خاطر قرار گرفتن در امتداد خط استوا، سورینام آب و هوای معتدل دارد و دمای هوا در طول سال تغییر چندانی نمی‌کند.

سیاست در سورینام

در جمهوری سورینام رئیس جمهور هم رئیس حکومت است و هم رئیس دولت. او و معاونش با رای نمایندگان شورای ملی برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند.

شورای ملی رکن قانونگذاری در این کشور است که ۵۱ کرسی دارد و نمایندگان آن با رای مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در سورینام

تولید ناخالص داخلی در این کشور 073/4 میلیارد دلار است. ۱۵۶ هزار و ۷۰۰ نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری  در سورینام 5/9درصد است و ۷۰ درصد از مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در این کشور 4/6 درصد بود.

محصولات کشاورزی آن شامل آلومینیوم، طلا، نفت خام، الوار، میگو و ماهی، برنج و موز است که به کشورهای کانادا (5/24 درصد)، نروژ (5/19 درصد)، بلژیک (9/8 درصد)، آمریکا (8/5درصد)، امارات متحده عربی (6/7 درصد)، فرانسه (9/6 درصد) و ونزوئلا (2/4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل کالاهای اساسی، نفت، مواد غذایی، پنبه و کالاهای مصرفی است که از کشورهای آمریکا (3/27 درصد)، هلند (4/17 درصد)، ترینیداد و توباگو (14/4 درصد)، چین (9/5درصد) و ژاپن (1/5درصد) وارد می‌شود.

مردم سورینام

جمعیت این کشور حدود ۴۷۶ هزار نفر با میانگین سنی ۲۷.۵ سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۶ و برای مردان ۷۱ سال است.

۳۷ درصد از مردم این کشور هندوستانی هستند که در در زبان محلی به آنها سرخپوستان شرقی می‌گویند.

مردم این کشور پیرو مذاهب هندو، پروتستان و کاتولیک هستند. ۱۹.۶ درصد از مردم سورینام مسلمان هستند. زبان رسمی این کشور هلندی است اما بسیاری از مردم به زبان انگلیسی نیز سخن می‌گویند.

سورینام در یک نگاه

آشنایی با گویان

این کشور از شرق با سورینام، از جنوب با برزیل و از غرب و شمال غربی با ونزوئلا همسایه است. در شمال شرقی این کشور اقیانوس اطلس قرار دارد.

گویان تنها کشور عضو کشورهای مشترک‌المنافع است که در خاک‌ اصلی آمریکای جنوبی قرار دارد.

این کشور از نظر منابع طبیعی بسیار غنی است اما یکی از فقیرترین کشورهای آمریکای جنوبی محسوب می‌شود.

گویان تا سال ۱۹۶۶ مستعمره انگلیس بود.

خاک آن پوشیده از جنگل‌های گرمسیری است که محلی برای زندگی پرندگان کمیاب است.

سیاست در گویان

در این کشور رئیس حکومت رئیس جمهور است. او با رای مردم به عنوان رهبر از میان اسامی پیشنهادی حزب در انتخابات مجلس انتخاب می‌شود.

بر اساس قانون اساسی حداقل هر پنج سال یک بار باید انتخابات برگزار شود و محدودیتی برای تعداد دوره‌های ریاست جمهوری وجود ندارد.

رئیس دولت نخست وزیر است که رئیس جمهور او را انتخاب می‌کند.

مجلس ملی قوه قانونگذاری این کشور است. این مجلس ۶۵ کرسی دارد که نمایندگان آن با رای مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در گویان

تولید ناخالص داخلی این کشور 92/2 میلیارد دلار است. ۴۱۸ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور 1/9درصد است. آماری از جمعیت زیر خط فقر آن در دست نیست. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در آن 2/12درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل شکر، طلا، هیدروکسید آلومینیوم، آلومینیوم، برنج، میگو، شیره قند و الوار است که به کشورهای آمریکا (8/18 درصد)، کانادا (4/18 درصد)، انگلیس (7/8 درصد)، پرتغال (5/6درصد)، ترینیداد و توباگو (9/4 درصد)، هلند (3/4 درصد)، بلژیک (3/4 درصد) و جامائیکا (1/4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل کالاهای تولیدی کارخانه‌ای، ماشین‌آلات، نفت و غذا است که از کشورهای ترینیداد و توباگو (۲۳ درصد)، آمریکا (3/21 درصد)، چین (7/9 درصد)، کوبا (3/6 درصد) و انگلیس (5/4 درصد) وارد می‌شود.

مردم گویان

جمعیت این کشور حدود ۷۷۱ هزار نفر با میانگین سنی ۲۸ سال است. امید به زندگی برای زنان ۶۹ و برای مردان ۶۴ سال است.

نیمی از مردم آن از نژاد سرخپوستان شرقی و ۳۶ درصد از آنها سیاهپوست هستند. ۵۰ درصد از مردم آن مسیحی، ۳۵ درصد هندو و ۱۰ درصد مسلمانند. زبان رسمی در این کشور انگلیسی است.

گویان در یک نگاه

آشنایی با ونزوئلا

ونزوئلا از شرق با گویان، از جنوب با برزیل و از غرب با کلمبیا هم مرز است. کوهای پر برف آند در غرب و جنگلهای سرسبز آمازون در جنوب، جلوه زیبایی به این منطقه بخشیده‌اند.

ترینیداد ‌و‌ توباگو، باربادوس و آروبا مجاور ساحل شمالی ونزوئلا قرار دارند. این کشور در نیمکره شمالی و نزدیک به استواست و جزومناطق حاره ای محسوب می‌شود.

بخش اعظم جمعیت این کشور در شهرهای شمالی و نزدیک کاراکاس پایتخت ونزوئلا زندگی می‌کنند.از شهرهای عمده این کشور می‌توان کاراکاس،والنسیا و ماراکای را نام برد.

ونزوئلا درگذشته بخشی از مستعمرات اسپانیا بوده و اکنون ساختار فدرال دارد.

نام کامل: جمهوری بولیواری ونزوئلا
جمعیت:26.6 میلیون
پایتخت: کاراکاس
مساحت: 881050 کیلومتر مربع
زبان: اسپانیایی،زبانهای محلی
دین: مسیحیت
میانگین عمر: 70 سال (مردان) ، 76 سال (زنان)
واحد پول: بولیوار
اقلام عمده صادراتی: نفت،بوکسیت و آلومینیوم، فولاد، مواد شیمیایی، محصولات کشاورزی
درآمد سرانه ملی به ازای هر نفر:4810 دلار
کد تلفن بین المللی: 0058
رئیس جمهور: هوگو چاوز
معاون رئیس جمهور: جورج رودریگز
وزیر امور خارجه: نیکولاس مدورو 

اقتصاد

صنعت نفت بر اقتصاد ونزوئلا حکومت می‌کند؛ یک سوم تولید ناخالص داخلی و 80% صادرات را تشکیل می‌دهد و نیمی از در آمد دولت وابسته به این صنعت است. ونزوئلا یکی از پنج کشور بنیانگذار اوپک است.

ذخایر عمده نفتی کشور در مجاورت دریاچه ماراکایبو در خلیج ونزوئلا نهفته‌اند . بیشتر مبادلات اقتصادی ونزوئلا با برزیل، مکزیک، کلمبیا و ایالات متحده امریکا است. صنعت کشاورزی این کشور نیز نقش مهمی در اقتصاد آن ایفا می‌کند.

در سال 2007 نرخ بیکاری در ونزوئلا 4/8% بوده و 37% مردم این کشور زیر خط فقر هستند.

رسانه‌ها

شبکه های تلویزیونی خصوصی زیادی در ونزوئلا فعالیت دارند؛ در عین حال تعداد زیادی ایستگاههای رادیویی و کانالهای تلویزیونی نیز متعلق به دولت هستند.

 روزنامه‌ها

ال ناسیونال- روزنامه ، کاراکاس
آلتیماس نوتیسیاس-  روزنامه ، کاراکاس
ال یونیورسال- روزنامه ، کاراکاس
ال موندو- روزنامه بعد از ظهر ، کاراکاس
پانوراما- روزنامه، ماراکایبو

تلویزیون

Venezolana de Television - دولتی

Radio Caracas Television - دولتی

Venevision - خصوصی

Globovision - خبر 24 ساعته

رادیو

Radio Nacional de Venezuela - دولتی

Union Radio Noticias - خبری تجاری

خبرگزاری

Agencia Bolivariana de Noticias - دولتی

رفتن این وبلاگ بر روی ورژن انگلیسی 

رفتن این وبلاگ بر روی ورژن عربی 

رفتن این وبلاگ بر روی ورژن اسپانیایی

آشنایی با جاذبه‌های گردشگری هلند

کجا و چه زمان؟

تابستان‌های هلند به توریست‌ها تعلق دارد. موزه‌ها رستوران‌ها و هتل‌ها پر از جهانگردان است. تابستان‌های هلند از نظر آب و هوا متعادل تر است. زمستان‌های هلند سرد و پر بارش و یخبندان است ولی به دلیل کم ارتفاع بودن زمین در هلند آب و هوا با وزیدن باد تغییر می‌کند.

در ماه ژانویه مسابقات اسکیت روی یخ 200 کیلومتری به نام Elfstedentoch برگزار می‌شود. کارناوالی نیز در اواسط بهمن‌ماه برگزار می‌‌شود که هلندی‌ها با پوشیدن لباس‌های خنده‌دار در خیابان‌ها در آن شرکت می‌کنند.

30 آوریل برابر با 11 اردیبهشت روز ملکه یا Koninginnedag است که در این روز خیابان‌های آمستردام با دستفروش‌ها و بازار‌های خیابانی و جشن پر می‌شود. در این روز هر کس می‌تواند هر چیزی که می‌خواهد در خیابان بفروشد.

در شنبه دوم ماه مه تمام آسیاب‌های هلند در‌های خود را بر روی بازدید کنندگان می‌گشایند. این روز به نام روز ملی آسیاب یا Nationale Molendag معروف است.

فستیوال هلند در اواخر خرداد در آمستردام و لاهه برگزار می‌شود. فستیوال موسیقی نیز در اواسط تیرماه از بزرگترین فستیوال‌های موسیقی شهر هاگو است.

موزه ون گوگ در آمستردام آثار بزرگ این نقاش نامی را به نمایش می‌گذارد. بیش از 200 اثر از ون گوگ و چند نقاش بزرگ دیگر که از دوستان ون گوگ بوده‌اند در این موزه قرار دارد.

باغ کاکنهف (Keukenhof) بزرگترین باغ گل جهان است و چیره دستی طبیعت با هنر گلکاران هلندی هر سال 800 هزار بازدید کننده را تنها در دو ماه از سال به خود جذب می‌کند.

موزه ریجکس (Rijks) در آمستردام با مجموعه‌های تاریخی هنری با ارزش یکی از گران‌ترین گالری‌های جهان است.

پارک ملی هوگ ولوه (HogeVeluwe) در آمستردام با دارا بودن تپه‌ها و مرداب‌های زیبا یکی دیگر از محل‌های دیدنی آمستردام است.  این باغ در سال 1914 توسط یک زوج ثروتمند آلمانی هلندی خریداری شد. یکی از آن‌ها قصد داشت آن را به شکارگاه تبدیل کند ودیگری یک موزه. ولی سرانجام این پارک هم به شکارگاه تبدیل شد و هم به موزه!

حتماً سری به شهر روتردام بزنید. این بندر دارای آثار معماری متنوع معماران هلندی و جهانی است. به سکوی 185متری Euromast بروید و نگاهی به معماری و زیبایی‌های شهر بیندازید. به باغ وحش بلیج دراپ(Blijdorp) بروید و گونه‌های زیستی زیبای آنجا را ببینید.

به شهر‌های لاهه (Hague) و اوترخت (Utrecht) نیز سری بزنید.

اطلاعات مفید:

پول رایج هلند یورو است و برای سفر به هلند به ویزای شنگن نیاز دارید.

برای رانندگی در هلند به گواهینامه بین‌المللی (IDP) نیاز دارید و هلند در 1+ ساعت گرینویچ قرار دارد.

آشنایی با جاذبه‌های گردشگری برزیل

از همه مهم‌تر روحیات و حال و هوای مردم است که شما را به فکر فرار از زندگی بی روح و افسرده شهری می‌اندازد و به سمت خود می‌کشد.

کجا و چه زمان؟

خیلی خوب است که در هر فصلی از سفر خود به برزیل آب و هوای مناطق مختلف را مطالعه کنید و با توجه به اینکه برزیل در نیم‌کره جنوبی قرار دارد و فصل‌ها برعکس نیم کره شمالی است برنامه سفر خود را تنظیم کنید. برای مثال آمازون یکی از بارانی‌ترین مناطق جهان است و از اوایل بهمن تا اواسط اردیبهشت ماه سفر به این نقطه با مشکلات راه و بارش همراه است و از سفر به پانتنل (Pantanal) در این زمان خودداری کنید. جنوب برزیل سخت‌ترین تابستان‌ها و زمستان‌ها را دارد که در زمستان بارش برف نیز وجود دارد.

مردم برزیل بیشترین سفر‌ها را در تابستان انجام می‌دهند که این امر هزینه‌های تعطیلات و قیمت‌ها را افزایش می‌دهد ولی همین شلوغ بودن شهر‌های توریستی فستیوال‌های تفریحی زیادی را با خود به همراه می‌آورد و خدمات توریستی را افزایش می‌دهد و به هزینه‌هایش می‌ارزد. زمستان فصل کم توریست و خلوت است.

با دارا بودن مساحت بسیار زیاد تفاوت‌های دما و گوناگونی آب و هوا و بارش امری عادی است. رطوبت هوای ریو؛ پایتخت برزیل در تابستان‌ها طاقت فرساست و دمای هوا حدود 30 درجه سانتی گراد است. و در زمستان کمی هوا متعادل تر است و دما به 20 درجه هم می‌رسد. در سواحل شمال شرق به دلیل کم‌تر بودن رطوبت دمای هوا در تابستان به بیشتر از 30 درجه نیز می‌رسد. در جنوب و در سائو پاولو و پارانا دمای هوا در زمستان به 15- درجه هم می‌رسد.

فستیوال‌های متعددی در تمام طول سال برپا هستند ولی معروف‌ترین آن کارناوال نام دارد و 6 هفته و نیم قبل از عید شکر گذاری در روزی که به نام چهارشنبه خاکستر (Ash Wednsday) معروف است برکزار می‌شود. چهارشنبه خاکستر نوعی مراسم مذهبی کاتولیک است ولی در برزیل بیشترین توجه در این فستیوال تفریح و میهمانی‌ها است.

کرکووادو  (Corcovado) در ریو دو ژانیرو را فراموش نکنید. مجسمه معروف حضرت مسیح (ع) که 38 متر و 635 تن وزن دارد در ارتفاعات کرکووادوقرار دارد.

ساحل ایپانما (Ipanema) در ریو نیز یکی دیکر از جاذبه‌های ریو است. سری به ساحل کاپوکوبانا (Copacobana) نیز بزنید.

کوهستان کله قند (SugarLoaf Mountain) قله‌ای به شکل کله قند است که رفت و آمد به آن توسط تله کابین صورت می‌گیرد و نمای بسیار زیبایی از ارتفاعات کوه و ساحل را به شما می‌دهد.

آبشار‌های ایگواچو یکی از زیباترین نماهای طبیعی برزیل واقع در پارانا (Paraná) است. این آبشار‌ها در حقیقت بین آرژانتین و برزیل تقسیم شده‌اند. از برزیل نمایی زیبا و از آرژانتین نمایی نزدیک را خواهید دید.

برای رفتن به آمازون می‌توانید قایقی را اجاره کنید و از طریق رودخانه به تماشای آن بروید ولی به هیچ وجه بدون راهنما به داخل جنگل‌های آمازون قدم نگذارید چرا که قبایلی در آنجا زندگی می‌کنند که رسوم و فرهنگ‌های مخصوص خود را دارند و بخش بزرگی از آمازون هنوز به طور کامل کشف نشده است.

شهر برازیلیا در حقیقت پایتخت مدرن و سیاسی برزیل است. طراحی کلی شهر و ساختمان‌ها و ادارات دولتی این شهر دیدنی است. یادبود اسکار نیمیر (OscarNiemeyer) نیز از دیگر دیدنی‌های معماری این شهر به حساب می‌آید.

شهر سائو پائولو یکی از بزرگترین شهر‌های جهان به حساب می‌آید و به بیانی جنگلی از ساختمان و آسمان خراش است. در اکثر شهر‌های برزیل از جمله سائو پائولو و ریو و براسیلیا نماها و آثار معماری جزو دیدنی ترین جاذبه‌ها هستند.

اطلاعات مفید:

درپی شیوع تب زرد در برزیل تمامی توریست‌ها به زدن واکسن مربوطه قبل از سفر به نقاطی که بیماری در آنجا دیده شده؛ توصیه می‌شوند.

برازیلیا نیز در منطقه شیوع این بیماری قرار دارد. پول رایج برزیل بریل رئال نام دارد. هر رئال برزیل 510 تومان است. برزیل در 3- ساعت گرینویچ قرار دارد. برای رانندگی در برزیل به گواهینامه بین المللی (IDP) نیاز دارید.

آشنایی با میکرونزی

تهیه و تنظیم:علی سلطان رضایی

این کشور در شمال شرق گینه نو پاپوآ، قرار دارد. این کشور در سال ۱۹۸۶ به طور رسمی استقلال خود را از آمریکا به دست آورد اما با یک قرارداد مشترک با آمریکا شراکت خود را با آمریکا در زمینه‌های مختلف محکم کرد.

بر اساس این قرارداد آمریکا وظیفه دفاع از این کشور را به عهده دارد و می‌تواند نیروهای نظامی خود را در آن مستقر کند. میکرونزی در قبال این لطف به آمریکا سالانه ۱۰۰ میلیون دلار از آمریکا دریافت می‌کند و مردم این کشور اجازه دارند در آمریکا کار و زندگی کنند.

بسیاری از مردم این کشور بدون برق و آب لوله‌کشی زندگی می‌کنند. هرچند درآمدهای این کشور از محل قراردادهایش با آمریکا و ژاپن بالاست اما نرخ بیکاری در آن به دلیل حضور مهاجران فیلیپینی بالا است.

هرچند اندازه خاک این کشور اندک است اما محدوده‌ای که در اقیانوس آرام اشغال کرده است پنج برابر مساحت فرانسه است.

سیاست در میکرونزی

رئیس جمهور در این کشور هم رئیس حکومت است و هم رئیس دولت. رئیس جمهور و معاون او با رای اعضای کنگره برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌شوند.

کنگره این کشور ۱۴ کرسی دارد که چهار نفر از آنها هر یک از یک ایالت این کشور انتخاب می‌شوند و دوره نمایندگی آنها چهار ساله است. ۱۰ نفر هم از مناطق ۱۰ گانه کشور (از هر منطقه یک نفر) برای دوره‌ای دو ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در میکرونزی

تولید ناخالص داخلی در این کشور ۲۷۷ میلیون دلار است. ۳۷ هزار و ۴۱۰ نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور ۲۲ درصد است. 7/26 درصد از مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۵ نرخ تورم در آن 2/2 درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل ماهی، پوشاک، موز و فلفل سیاه است که به کشورهای ژاپن، آمریکا و گوام صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل غذا، کالاهای فرآوری شده، ماشین‌آلات و تجهیزات و نوشیدنی‌هاست که از کشورهای آمریکا، ژاپن و هنگ‌کنگ وارد می‌شود.

مردم میکرونزی

جمعیت این کشور ۱۰۷ هزار نفر با میانگین سنی 6/21 سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۳ و برای مردان ۶۹ سال است.

 ۵۰ درصد از مردم آن مسیحی کاتولیک و ۴۷ درصد پروتستان هستند. زبان رسمی این کشور انگلیسی است اما زبان‌های محلی و زبان فیلیپینی نیز رواج دارد.

میکرونزی در یک نگاه

دهه ی فجر و سی و چهارمین سالگرد پیروزی انقلاب مبارک.

برای این که حال و هوای آن روز های فرخنده به شما برسد فیلمی را آماده کردم که می توانید با کلیک بر روی لینک زیر آن را دانلود کنید:

s1.picofile.com/file/7638910107/daheye_fajr_mobarak.wmv.html

شما بازدیدکنندگان می توانید از آدرس های زیر نیز وارد وبلاگ شوید:

www.keshvarha.tk

www.keshvarha.orq.ir

keshvarha.lxb.ir

countriesearth.lxb.ir

countriesearth.orq.ir

 آشنایی با کشورهای بدون ارتش

شاید برای شما تصور این که کشوری بدون ارتش و نیروی مسلح کاملی باشد سخت بیاید اما در این دنیا این گونه کشورها نیز وجود دارند.
به گزارش باشگاه خبرنگاران، نیروهای مسلح در هر کشوری ضامن استقلال و آزادی آن کشورها هستند و وجود آنها برای حفظ این اصول در هر کشوری لازم و ضروری است. اما بعضی از کشورها نیز هستند که در این زمینه به داشتن تنها یک نیروی پلیس اکتفا کردند و عمدتا با کشورهای دیگر قرارداد دفاعی دارند. دلایل مختلفی مثل مساحت بسیار کم و یا کمبود جمعیت از جمله دلایل این تصمیم ها است. در این مطلب شما را با تعدادی از کشورهای بدون ارتش در دنیا آشنا می کنیم.

تصاویر دیدنی از کشور ایتالیا

تهیه و تنظیم:علی سلطان رضایی

معرفی سایت(هفته ی دوم)

سایت های این هفته به شرح زیر است:

www.time.ir

از طریق این سایت می توانید ساعت دقیق به وقت ایران را مشاهده کنید.همین طور می توانید با استفاده از این سایت تاریخ تولد خود را از هجری شمسی به هجری قمری و به میلادی تبدیل کنید.

www.firefox.com

با استفاده از این سایت می توانید جدیدترین ورژن های مرورگر فایرفاکس را دانلود کنید.لازم به ذکر است هم اکنون ورژن هفده مرورگر فایر فاکس که جدیدترین ورژن این مرورگر است برای دانلود در این سایت قرار دارد.

www.mehr.ir

این سایت متشابه با سایت youtobe است.با استفاده از این سایت می توانید به دانلود ویدیو کلیپ بپردازید.تمام فیلم های این سایت مطابق با قوانین اسلامی می باشد.

translate.google.com

این قسمت از سایت گوگل را به آنهایی توصیه می کنم که می خواهند مطالب پر محتوای خود را از زبان های مختلف به فارسی و برعکس ترجمه کنند.

به نام خدا

تهيه و تنظيم:علي سلطان رضايي

دانستنيها از كشورهاي مختلف

آيا مي دانيد متوسط عمر زنان ژاپني 84 سال است؛ در حاليكه متوسط عمر زنان بوتسوانايي (كشوري در جنوب آفريقا) بيشتر از 39 سال نيست.

در روسيه سالانه بيش از 12 هزار زن در نتيجه خشونت هاي خانوادگي جان خود را از دست مي دهند.

نيمي از شهروندان 15 ساله انگليسي تجربه مصرف مواد مخدر را كسب كرده و يك چهارم جمعيت 15 ساله اين كشور نيز سيگار مصرف مي كند.

يك سوم كساني كه دچار چاقي مفرط هستند در كشورهاي در حال توسعه زندگي مي كنند.

در بين كشورهاي توسعه يافته بيشترين آمار در مقوله بارداري زودهنگام به آمريكا و انگلستان اختصاص دارد.

آمار زنان گمشده چيني به 44 ميليون نفر مي رسد.

تعداد زنان آرايشگر برزيلي از تعداد سربازان اين كشور بيشتر است.

81 درصد اعدام هاي صورت گرفته در سال 2002 در سه كشور جهان به وقوع پيوسته.

اطلاعاتي كه سوپرماركت هاي انگليسي درباره مشتري هاي خود جمع آوري مي كنند، بيشتر از اطلاعاتي است كه حكومت اين كشور درباره شهروندانش دارد.

در اتحاديه اروپا روزانه هر راس گاو به ميزان 5/2 دلار مورد حمايت مالي قرار مي گيرد، اما 75 درصد جمعيت قاره آفريقا با پولي بسيار كمتر از اين رقم به زندگي روزانه خود ادامه مي دهند.

در بيش از 70 كشور جهان روابط همجنسگرايان ممنوع اعلام شده و در نه كشور ديگر نيز براي اين كار مجازات مرگ را در نظر گرفته اند.

يك پنجم جمعيت دنيا با درآمد روزانه كمتر از يك دلار به حيات خود ادامه مي دهند.

13 ميليون و دويست هزار آمريكايي در طول يك سال مورد جراحي زيبايي قرار گرفته اند.

در اثر انفجار مين هاي زميني، هر ساعت يك انسان جان خود را از دست مي دهد و يك نفر ديگر نيز دچار معلوليت مي شود.

در هندوستان 44 ميليون كودك به عنوان كارگر مورد استفاده قرار مي گيرند.

در كشوهاي صنعتي روزانه 6تا7 كيلوگرم مواد افزودني وارد بدن انسان ها مي شود.

پردرآمدترين ورزشكار جهان، «تايگر وودز» گلف باز، در طول سال 78ميليون دلار و به عبارت ديگر در هر ثانيه 148 دلار درآمد كسب مي كند.

در آمريكا هفت ميليون زن و يك ميليون مرد نظم غذايي خود را از دست داده اند.

در واشينگتن براي فعال نگه داشتن نمايندگان، 67 هزار نفر و به ازاي هر نماينده كنگره 125 نفر مشغول فعاليت هستند.
تصادف وسايل نقليه موتوري در هر دقيقه باعث مرگ دو نفر مي شود.

از سال 1977 به اين سو در كلينيك هاي كورتاژ آمريكا 80 هزار مورد اعمال خشونت و تجاوز به زنان گزارش شده است.

تعداد كساني كه طاق هاي طلايي «مك دونالد» را مي شناسند، بيشتر از افرادي است كه با تاج خار مسيحيت آشنايي دارند.

در كنيا يك سوم درآمد هر خانواده صرف رشوه دادن مي شود.

رقم معاملات غيرقانوني مواد مخدر در جهان به 400 ميليارد دلار مي رسد.

يك سوم آمريكايي ها سفر موجودات فضايي به زمين را باور مي كنند.

در بيش از 150 كشور جهان اعمال شكنجه صورت مي گيرد.

هر روز يك هفتم جمعيت جهان يعني 800 ميليون نفر گرسنه مي مانند.

احتمال زنداني شدن مردان سياه پوست آمريكايي 33 درصد مي باشد.

يك سوم جهان در شرايط جنگي به سر مي برد.

احتمال دارد ذخاير نفتي جهان در سال 2040 به پايان برسد.

82 درصد سيگاري هاي جهان در كشورهاي در حال توسعه زندگي مي كنند.

70 درصد مردم جهان غير از زبان رايج در كشورشان هيچ زبان ديگري را نشنيده اند.

يك چهارم درگيري هاي مسلحانه براي دست يابي به منابع طبيعي صورت مي گيرد.

در قاره آفريقا 30 ميليون نفر به ايدز مبتلا شده اند.

هر سال ده زبان به جمع زبان هاي مرده دنيا مي پيوندد.

تعداد افرادي كه در اثر خودكشي جان خود را از دست مي دهند، بيشتر از تعداد كساني است كه ضمن درگيري ها كشته مي شوند.

در آمريكا هر هفته به طور متوسط 88 دانش آموز به شكل مسلح وارد كلاس درس مي شوند.

در جهان حداقل 300 هزار نفر زنداني عقيدتي وجود دارد.

هر سال دو ميليون دختر جوان و زن ختنه مي شوند.

در نبردهاي مسلحانه سراسر جهان 300 هزار سرباز كودك در حال جنگيدن هستند.

ارزش مالي بازار فروش فيلم هاي ***گرافي در آمريكا ده ميليارد دلار برآورد مي شود.

هزينه تسليحاتي آمريكا 33 برابر بيشتر از هفت دولتي است كه كاخ سفيد آنها را با لقب «دولت هاي قلدر» معرفي مي كند.

در دنيا 27 ميليون برده وجود دارد.

آمريكايي ها در هر ساعت 5/2 ميليون عدد بطري پلاستيكي را به جمع زباله ها اضافه مي كنند. يعني در عرض سه هفته مي توان با روي هم گذاشتن اين بطري ها با خطي پلاستيكي كره زمين را به كره ماه متصل كرد.

هر انگليسي روزانه به طور متوسط 300 بار در محوطه تحت پوشش دوربين هاي مدار بسته قرار مي گيرد.

120 هزار زن و دختر جوان هر سال به خريداراني در اروپاي غربي فروخته مي شوند.

هر عدد ميوه كيوي كه بوسيله هواپيما از زلاند نو به انگلستان حمل مي شود، پنج برابر وزن خود گاز گلخانه اي به جو زمين اضافه مي كند.

بدهي آمريكا به سازمان ملل متحد از مرز يك ميليارد دلار گذشته است.

احتمال بروز مشكلات رواني در فرزندان خانواده هاي فقير، سه برابر بيشتر از احتمال بروز همين مشكلات در كودكان خانواده هاي مرفه مي باشد.

حدود 270 سال پیش محققی پروسی به نام « یوهان پتر زوسمیلش» اعلام کرد که کره زمین گنجایش حداکثر ۷  میلیارد نفر را خواهد داشت. ارائه این فرضیه  (1741.م) در زمانی که زمین جمعیتی بالغ بر 700 میلیون داشت، به مثابه رقمی نجومی برای بسیاری غیرممکن می نمود، اما گذشت زمان و پیشرفت های صورت گرفته ثابت کرد این عدد چندان هم دست نیافتنی نیست؛ جمعیت جهان نسبت به مبدا این فرض 63 سال بعد (۱۸۰۴.م) به یک میلیارد، ۱۲۳ سال بعد (1927.م) به 2 میلیارد، 156 سال بعد (1960.م) به سه میلیارد و 170 سال بعد (1974.م) به ۴ میلیارد نفر رسید. هم چنین در بحبوحه این رشد سریع، بنا به اعلام سازمان ملل، انسان ها قرن جدید را نیز با گذراندن مرز 6 میلیارد نفر آغاز کردند (تولد یک کودک در شهر سارایوو به سال 1999). علی رغم درستی یا نادرستی فرضیه آقای زوسمیلش در خصوص گنجایش زمین (به لحاظ تامین منابع مورد نیاز)، عدد رویایی و البته هشداردهنده ای که وی در ذهن ترسیم کرده بود، خیلی زودتر از آن چه که خود بتواند پیش بینی کند، به واقعیت پیوست.     
روز دوشنبه هفته جاری (31 اکتبر-9 آبان) سازمان ملل متحد در حرکتی نمادین به مانند سال های 1987و 1999، تولد یک کودک در شهر لنینگراد را مصادف گذشت جمعیت جهان از مرز 7 میلیارد اعلام کرد. به این ترتیب در آخرین رکوردزنی، ساکنان انسانی کره زمین طی زمانی حدود 12 سال یک میلیارد دیگر بر تعداد خود افزودند. البته تاریخ بشری همواره شاهد رشد آرام نرخ جمعیتی خود بوده است، اما نکته آن است که این رشد طی۵۰ سال اخیرشتاب بیشتری به خود گرفته است. معضل رشد زیاد، بدون شک مساوی بیشتر شدن مشکلات بشر خواهد بود. سازمان ملل برای آگاه سازی افکار عمومی به این رشد بی رویه، 11 ژوئیه را روز جهانی جمعیت نام گذاری کرده (11 ژوئیه ۱۹۸۷ جمعیت جهان از مرز ۵ میلیارد گذشت) و از حدود ۴۰ سال پیش نیز برای نخستین بار به سراغ برنامه های تنظیم خانواده و کنترل جمعیت رفته است.
البته ذکر این نکته ضروری است که عمده بار این رشد بر دوش کشورهای جهان سوم قرار دارد. در حال حاضر در توزیعی نامتوازن به همان نسبت که نرخ رشد جمعیت در کشورهای صنعتی منفی می شود، نرخ زاد و ولد در کشورهای جهان سوم رو به فزونی  است (برای نمونه هر زن سومالیایی در طول عمر خود به طور متوسط شش نوزاد به دنیا می آورد). به این ترتیب بنا بر برخی برآورد ها در صورت تا 800 سال دیگر جمعیت برخی از کشورهای اروپایی کاملاً به صفر خواهد رسید، در حالی که در برخی کشورهای آسیایی و آفریقایی آهنگ رشد خارج از استاندارد است. 
رشد جمعیت به خودی خود مسئله و معضل نیست، مسئله اینجاست که برای این میزان جمعیت، تا چه اندازه منابع طبیعی نیاز است؟ و آیا کره زمین گنجایش پاسخگویی به نیاز این رقم را دارد؟
کارشناسان تغذیه مدعی اند اگر این روند رو تزاید اصلاح نشود، فاجعه قحطی و گرسنگی در بخش هایی از جهان اجتناب ناپذیر خواهد بود. اما در پاسخ به سوال های فوق نگاه های متفاوتی وجود دارد. عده ای با اشاره به روند مصرف در کشورهای توسعه یافته، پدیده گرسنگی را بحث سیاسی دانسته و ارتباطی معنادار میان آن با مشکلات کشاورزی و طبیعی برقرار نمی کنند. این کارشناسان به اسراف آگاهانه مواد خوراکی در کشورهای غربی و بی توجهی ایشان در کمک به کشورهای جهان سوم اشاره دارند. در این راستا «جوئل کوهن» استاد دانشگاه راکفلر نیویورک می گوید که زمین به اندازه کافی غله و گندم برای سیر کردن نه، ده یا حتی یازده میلیارد نفر جمعیت را دارد، اما در بخش هایی از جهان، نیمی از مواد خوراکی، به مصرف حیوانات یا تهیه کود و زباله های ارگانیک می رسند. و در خصوص بی توجهی در کمک به کشورهای جهان سوم نیز می گوید "ما آماری از ۲۱۵ میلیون زن جوان در کشورهای رو به توسعه داریم که مایل به جلوگیری از بارداری هستند، اما نه اطلاعی از چگونگی پیشگیری دارند و نه ابزارهای آن را می شناسند." (دویچه وله، 30 اکتبر)
دسته دوم از کارشناسان نیز هستند که در پاسخی به این سوال های مهم با در نظر گرفتن منابع موجود، آن ها را برای تامین جمعیت کره زمین کافی نمی دانند. شاهدی که برای این مدعا ارائه می شود مرگ و میرهای موجود به خاطر گرسنگی و بیماری ها است. به اعتقاد این عده علی رغم تاثیر سطح فناوری و تولیدات، اساساً انرژی و منابع آبی زمین موضوعی نه سیاسی که طبیعی و گزیز ناپذیر است. در همین راستا حتی پیش بینی می شود کشورهای همسایه به ویژه در آفریقا و خاورمیانه در آینده به جنگ بر سر آب وارد شوند.
هر دو دیدگاه بالا بهره هایی از واقعیت دنیای موجود را در خود دارند و از این رو شاید بهتر باشد در برخورد با مسئله جمعیت رو به افزایش هر دو را مدنظر داشت. اما با این تفاسیر یک نکته و هدف به وضوح در قالب این پرسش خودنمایی می کند که: "چگونه از گسترش و انفجار جمعیت جلوگیری کنیم؟"
در جستجوی این هدف قابل قبول، «ادوارد ویلسون» زیست شناس دانشگاه هاروارد که مبدع اصطلاح «زیست شناسی اجتماعی» به حساب می آید، با خوشبینی معتقد است، باید جمعیت جهان را در حدود ۱۰ میلیارد نفر ثابت نگاه داشت (بی بی سی، 28 اکتبر). به گفته وی این هدف با تمرکز بیشتر بر وضعیت زنان و کنترل بارداری های ناخواسته و هم چنین تمرکز بر افزایش کلی جمعیت شدنی است. وی هم چنین معتقد است برای رفع پدیده مخرب افرایش مصرف باید در تغذیه مردم وضعیت پایداری ایجاد کرد  (البته با حفظ سطح رفاه قابل قبول برای مردم). به اعتقاد ویلسون این اقدلمات باید همزمان با تلاش های محیط زیستی و به ویژه تلاش برای تضمین پایایی اکوسیستم های طبیعی همراه بشود.   
با اندکی تامل می توان گفت پایه هر دو راهکار آقای ویلسون، افزایش آگاهی های عمومی نسبت به ابعاد یک معضل همگانی است. به بیان دیگر فاکتورهای اصلی این معضل یعنی تک تک افراد انسانی خود باید درگیر تلاش برای کنترل مشکل شوند. در این راستا هم چنین نباید انتظار داشت کشورهای در حال توسعه به تنهایی بار حل مشکل را بر دوش بگیرند. زندگی بر روی این کره، فارغ از تمایزات انسان ساخته، معضلی همگانی است و هر انسانی را مکلف به تعهد در برابر آن می سازد. از این رو آقای ویلسون نیز به درستی تاکید دارد که کشورهای توسعه یافته باید ‌با قرار داردن معیاری برای مصرف و توزیع معقول ثروت، الگویی برای سایر کشورها باشند.

منبع:

روز نامه نسل فردا.......چاپ 11 آبان ماه 1390

آشنایی با نامیبیا

این کشور از شمال با زامبیا و آنگولا، از شرق با بوتسوانا و از جنوب با آفریقای جنوبی همسایه است. در غرب آن آب‌های اقیانوس اطلس قرار گرفته است.

نامیبیا تا سال 1990 بخشی از خاک آفریقای جنوبی بود. در این سال به رهبری سام نوجوما توانست پس از 25 سال درگیری با دولت آفریقای جنوبی، استقلال خود را به دست آورد و اولین رئیس جمهور نامیبیا شد.

در دوره استعمار بسیاری از مردم این کشور کشته شدند. چندی پیش آلمان که کشور کنونی نامیبیا بخشی از مستعمرات آن بود، به خاطر این کشتارها از مردم نامیبیا عذرخواهی کرد.

سیاست در نامیبیا

در نامیبیا رئیس جمهور، رئیس حکومت و رئیس دولت است و قدرت اجرایی در کشور را در دست دارد. او با رای مردم برای دوره‌ای پنج ساله تعیین می‌شود.

نخست وزیر را رئیس جمهور تعیین می‌کند اما نماینده پیشنهادی رئیس جمهور باید بتواند از مجلس نامیبیا هم رای اعتماد بگیرد.

قوه قانونگذاری در نامیبیا از دو بخش تشکیل شده است. یکی شورای ملی که 26 کرسی دارد و دیگری مجلس ملی که 72 کرسی دارد و نمایندگان آن برای دوره‌ای هفت ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در نامیبیا

تولید ناخالص داخلی این کشور 67/10میلیارد دلار است. 660 هزار نفر نیروی کار آن را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور 3/5درصد است و 9/34 درصد از مردم زیر خط فقر زندگی می‌کنند. نرخ تورم در سال 2007 میلادی 7/6درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل الماس، مس، طلا، روی، سرب، اورانیوم، احشام، ماهی و پوست گوسفند است که به کشورهای آفریقای جنوبی (4/33 درصد) و آمریکا (4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی آن شامل مواد غذایی، محصولات پتروشیمی و سوخت، ماشین‌آلات و تجهیزات و مواد شیمیایی است که از کشورهای آفریقای جنوبی (2/85 درصد) و آمریکا وارد می‌شود.

مردم نامیبیا

هرچند نامیبیا کشوری وسیع است اما به دلیل بیابانی بودن جمعیتی اندک دارد. جمعیت نامیبیا دو میلیون و 88 هزار و 669 نفر با میانگین سنی 7/20سال است.

امید به زندگی برای زنان 38/49سال و برای مردان 39/50 سال است. 

بین 80 تا 90 درصد از مردم این کشور مسیحی هستند. زبان رسمی کشور انگلیسی است اما تنها 7 درصداز مردم به آن سخن می‌گویند. اغلب مردم به زبان‌های محلی آفریقایی سخن می‌گویند.

نامیبیا در یک نگاه

آشنایی با وانواتو

این کشور در شمال استرالیا، غرب فیجی و جنوب جزایر سلیمان قرار دارد. این کشور نخستین سرزمینی بود که اقوام ملانزیایی در آن سکونت کردند.

اروپایی‌ها از قرن هجده میلادی سکونت در آن را آغاز کردند. انگلیس و فرانسه بخش‌هایی از این سرزمین را از آن خود کردند. در سال ۱۹۰۶ این دو کشور به تفاهم رسیدند که به صورت مشترک بر این جزایر حکمرانی کنند.

در دهه ۷۰ میلادی وانواتو استقلال خود را به دست آورد و در سال ۱۹۸۰ جمهوری وانواتو تشکیل شد.

سیاست در وانواتو

رئیس جمهور در این کشور رئیس حکومت است. او با رای مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شود.

نخست وزیر رئیس دولت است که معمولا رئیس حزب اکثریت در مجلس قانونگذاری این کشور است.

مجلس قانونگذاری این کشور ۵۲ کرسی دارد که نمایندگان آن با رای مردم برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد وانواتو

توليد ناخالص داخلي این کشور ۸۹۷ میلیون دلار است. ۷۶ هزار و ۴۱۰ نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در وانواتو 7/1 درصد است. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم 9/3 درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل مغز نارگیل، گوشت قرمز، کاکائو، الوار و قهوه است که به کشورهای تايلند (6/59 درصد)، هند(8/16 درصد) و ژاپن(5/11 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات، مواد غذایی و سوخت است که از کشورهای استرالیا (6/20 درصد)، ژاپن (7/19 درصد)، سنگاپور (1/12 درصد)، نیوزیلند (8/8 درصد)، فیجی (7/7 درصد)، چین (4/7درصد) و کالدونیای جدید (3/4 درصد) وارد می‌شود.

مردم وانواتو

جمعیت این کشور حدود ۲۱۵ هزار نفر با میانگین سنی ۲۴ سال است. امید به زندگی برای زنان ۶۵ و برای مردان ۶۲ سال است.

بیش از ۱۰۰ زبان محلی در این کشور وجود دارد. انگلیسی و فرانسوی هم به صورت محدود استفاده می‌شود.

وانواتو در یک نگاه

آشنایی با گواتمالا

این کشور از شمال غرب با مکزیک، از شمال شرق با بلیز و از جنوب شرق با هندوراس و السالوادور همسایه است. در شمال شرق آن دریای کارائیب و در جنوب غرب آن اقیانوس آرام قرار دارد.

اسپانیایی‌ها اولین کسانی بودند که این بخش از دنیای جدید را کشف کردند. این کشور تا سال ۱۸۲۱ مستعمره اسپانیا بود.

بومیان این کشور اغلب از نژاد مایا هستند و تقریبا نیمی از جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند. به همین دلیل در کنار اسپانیایی که زبان رسمی این کشور است زبان مایایی نیز رایج است.

سیاست در گواتمالا

رئیس جمهور در این کشور حکومت و رئیس دولت است. او با رای مردم برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌شود.

مجلس قانونگذاری این کشور ۱۵۸ کرسی دارد که نمایندگانش با رای مردم برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در گواتمالا

تولید ناخالص داخلی این کشور 53/62میلیارد دلار است. سه میلیون و ۹۶۸ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور 2/3 درصد است. 2/56 درصد از جمعیت این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در آن 8/6 درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل قهوه، شکر، نفت، البسه، موز، میوه و سبزیجات و هل است که به کشورهای آمریکا (6/44 درصد)، السالوادور (9/11 درصد)،هندوراس(2/7 درصد) و مکزیک (2/5 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل سوخت، ماشین‌آلات و تجهیزات حمل و نقل، کالاهای ساختمانی، کود و الکتریسیته است که از کشورهای آمریکا (2/33 درصد)،مکزیک(8/8 درصد)، چین (5/6 درصد)، السالوادور (۵.۳ درصد) و کره جنوبی (9/4درصد) وارد می‌شود.

مردم گواتمالا

جمعیت این کشور حدود ۱۳ میلیون و دو هزار نفر با میانگین سنی ۱۹ سال است. امید به زندگی برای زنان آن ۷۲ و برای مردان ۶۸ سال است.

دین آنها اغلب مسیحی است. گروهی نیز هنوز پیرو اعتقادات قوم مایا هستند.

گواتمالا در یک نگاه

آشنایی با کلمبیا

این کشور از شرق با ونزوئلا و برزیل، از جنوب با اکوادور و پرو و از شمال با اقیانوس اطلس و از شمال غربی با پاناما و از غرب با اقیانوس آرام هم مرز است.

 جمهوری کلمبیا همچنین دارای مرز دریایی با کشور‌های حوزه دریای کارائیب نظیر جامائیکا، هاییتی، جمهوری دومینیکن و کشور‌های آمریکای مرکزی نظیر هندوراس و نیکاراگوئه است.

کلمبیا بیست و ششمین کشور دنیا و چهارمین کشور آمریکای جنوبی (پس از برزیل، آرژانتین و پرو)
با دو برابر مساحت فرانسه است.

این کشور همچنین سومین کشور پرجمعیت در منطقه آمریکای لاتین پس از برزیل و مکزیک است. کلمبیا یکی از پرجمعیت ترین کشور‌های اسپانیایی است و فرهنگ این کشور از سوی بسیاری از کشور‌های جهان مورد شناسایی قرار گرفته است. این کشور از نظر صنعتی نیز یکی از بزرگترین کشور‌های صنعتی آمریکای جنوبی محسوب می‌شود.

کلمبیا همچنین یکی از کشور‌های دارای گسترده ترین تنوع قومی در آمریکای جنوبی است. این تنوع قومی مدیون مهاجرت‌هایی است که در سال‌های قرن بیستم به این کشور شده و افزایش جمعیت این کشور را در پی آورده است.

درگیری‌ها با نیرو‌های شبه نظامی گروه فارک (نیرو‌های مسلح انقلابی کلمبیا)، قاچاق مواد مخدر و فساد در شهر‌های کوچک و برخی از شهر‌های بزرگ این کشور، از عمده چالش‌های دولت کلمبیا محسوب می‌شوند.

درگیری‌های داخلی در کلمبیا از سال‌های 1964-1966 و در زمان تاسیس نیرو‌های مسلح انقلابی کلمبیا و ارتش آزادیبخش کلمبیا و آغاز جنگ‌های چریکی این دو گروه با دولت‌ کلمبیا رقم خوردند.

ریشه تاریخی  واژه کلمبیا

واژه کلمبیا از نام کریستف کلمب کاشف قاره آمریکا گرفته شده است. در ابتدا فرانسیسکو میراندا انقلابی لاتینی این واژه را برای اطلاق به دنیای جدید( قاره آمریکا، بویژه کشور‌های تحت استعمار اسپانیا و پرتغال) انتخاب کرد.

این نام سپس از سال 1819 به طور خاص بر کشوری به نام جمهوری کلمبیا گذاشته شد که متشکل  از ونزوئلا، گرانادای جدید و اکوادور بود.

 در سال 1830 و زمانی که کشور‌های ونزوئلا و اکوادور  از منطقه کاندینامارکا جدا شدند، کشور جدیدی به نام گرانادای جدید ایجاد شد. در سال 1863 گرانادای جدید رسما نام خود را به ایالات متحده کلمبیا تغییر داد و در سال 1886 نام امروزیش: جمهوری کلمبیا را برگزید.

دولت و سیاست
نماینده دولت جمهوری دموکراتیک کلمبیا ، طبق قانون اساسی این کشور مصوب سال 1991رییس جمهوری است. دولت کلمبیا به سه شاخه قدرت تقسیم شده است: قوه مجریه، مققنه و قضاییه، که این قوه اخیر بر عملکرد موسسات دولتی و موءسسات انتخاباتی کلمبیا نظارت دارد.استان‌های کلمبیا نیز توسط فرمانداران و شهراداران در سطح پایین تر تقسیمات کشوری نیز مدیران اداری و ظیفه کنترل مناطق را عهده دار هستند.

کنگره ملی کلمبیا قوه مقننه این کشور را نمایندگی می‌کند، این کنگره متشکل از دو مجلس سنا و نمایندگان است.قوه قضاییه کلمبیا نیز که نهادی مستقل است توسط دادگاه عالی عدالت نمایندگی می‌شود.دادگاه عدالت بالاترین مرجع قضایی کلمبیا است . دادگاه عالی عدالت و شورای دولت به طور مشترک در راس قوه قضاییه کلمبیا قرار دارند.

اقتصاد
اقتصاد کلمبیا موقعیت خود را مرهون فراوانی مواد اولیه، جمعیت بالای با سواد و واحد پولی با ارزش است.کلمبیا پس از آنکه دوره‌ایی از رشد اقتصادی(طی این دوره رشد درآمد ناخالص داخلی کلمبیا از مرز 4 درصد نیز گذشت) را تجربه کرد. در سال 1999 برای اولین بار پس از هفت دهه، با رشد منفی اتصادی مواجه شد. اقتصاد کلمبیا در واقع از پایین بودن تقاضای داخلی و خارجی، بودجه‌های ناکافی و درگیری‌های مسلحانه داخلی رنج می‌برد.

صندوق بین‌المللی پول در گزارشی که در سپتامبر 2006 منتشر کرده پیش بینی کرده است که درآمد ناخالص داخلی کلمبیا در سال 2008 به 69/156میلیارد دلار برسد. در سال‌های 2004 و 2005 نزخ تورم در کلمبیا پایین تر از 6 درصد بوده است.32/41درصد از صادرات کلمبیا را مصنوعات، 28/28درصد را نفت، 17/13 درصد را زغال سنگ و 25/6درصد را قهوه به خود اختصاص داده‌اند. البته گفته می‌شود، مواد مخدر نیز به  طور غیر رسمی و غیر قانونی بخش عمده‌ای از صادرات کلمبیا به خارج محسوب می‌شود.

کلمبیا در یک نگاه

آشنایی با کشورهای جهان

با عرض سلام به بازديدكنندگان عزيز:بالاخره مهلت شركت در نظرسنجي به پايان رسيد و عنوان معرفي سايت توسط شما براي بخش جديد انتخاب شد.از اين روز به بعد هر هفت روز نام چهار سايت را به شما معرفي خواهد.سايت هاي اين هفته به شرح زير است:

اولين سايت:www.geohive.com

با استفاده از اين سايت مي توانيد از جمعيت دنيا و كشورها وشهرها به صورت آنلاين باخبر شويد.اين سايت هرروز جمعيت كشور ها آپديت مي كند.

دومين سايت:www.wikiseda.ir

با استفاده از اين سايت مي توانيد جديد ترين آهنگ هاي پارسي را دانلود كنيد.اين سايت بزرگترين مرجع موسيقي پارسي است.

سومين سايت:www.nastaliqonline.ir

با استفاده از اين سايت مي توانيد خط يا نوشته هاي معمولي خود را به صورت نستعليق در بياريد.

چهارمین سایت:www.90dar100.ir

این سایت یکی از بهترین سایت های بازی آنلاین همراه با جوایز ارزنده است.شما می توانید با استفاده از لینک زیر به این سایت بروید:

<a target='_blank' href='http://90dar100.ir?ref=5273'>نود درصد</a>

****************************************************************************

شما مي توانيد سايت هاي مورد نظر خود را براي قرار گيري در اين وبلاگ به آدرس mrali_is_mrblue@yahoo.com ايميل كنيد.

آشنایی با هند

هند عنوان بزرگترین دمکراسی و دومین کشور پرجمعیت جهان را هم یدک می‌کشد.

هند که در روز پانزدهم اوت سال 1947 با پایان یافتن سلطه انگلستان به استقلال دست یافت،جمعیتی بیش از یک میلیارد و صد میلیون نفر با اقوام و مذاهب گوناگون دارد.

مساحت این کشور ۱/۳ میلیون کیلومتر مربع (۲/۱ میلیون مایل مربع) است [بدون در نظر گرفتن منطقه کشمیر تحت کنترل هند (۵۶۹/۱۰۰ کیلومتر مربع معادل ۸۳۰/۳۸ مایل مربع)]

پایتخت هند، دهلی نو  است و پرجمعیت ترین شهر  آن بمبئی می‌باشد.

اولین نخست وزیر هندوستان مستقل - جواهر لعل نهرو - بود. نخست وزیر مطرح دیگر هند خانم ایندیرا گاندی بود که در سال 1984پس از آن که دستور پاکسازی معبد طلایی آمریتسار از نظامیان سیک را به ارتش داد به ضرب گلوله محافظ شخصی سیک خود کشته شد.

هند در کنار چین یکی از موتورهای اصلی رشد اقتصادی در قاره آسیاست و اگر چه  از هر سه متخصص کامپیوتر در جهان، یک نفر هندی است، اما از سوی دیگر یک سوم مردم هند توانائی خواندن و نوشتن ندارند و ۲۵۰ میلیون نفر در این کشور در زیر خط فقر زندگی می‌کنند.

صادرات اصلی هند را  محصولات کشاورزی، نساجی، سنگ‌های قیمتی و جواهرات، خدمات و تکنولوژی‌های نرم افزاری، تشکیل می‌دهد.

هندوستان قدرت اتمی است و خواستار کرسی دائمی در شورای امنیت سازمان ملل متحد است. از نظر تاریخی؛ هند بر سر مسئله کشمیر سه جنگ با پاکستان داشته است.

• نام کامل: جمهوری هند

• واحد پول: روپیه معادل ۱۰۰ پیس

• دامنه اینترنتی:  in.

• کد تلفن بین‌المللی: ۹۱ +

رسانه‌ها:

• تلویزیون: شبکه تلویزیونی دولتی دوردارشان هند 21 شبکه مختلف و حدود ۴۰۰ میلیون بیننده دارد.

• روزنامه‌ها: هندو (مدرس)، هندوستان تایمز (دهلی نو)، تایمز آو ایندیا (بمبئی)، و…

• خبرگزاری:  پرس تراست آف ایندیا

• رادیو: رادیوی عمومی آل ایندیا تنها شبکه ای است که اجازه پخش اخبار را داراست. اما تعداد رادیوهای خصوصی و  اف ام موسیقی هم بسیار است

آشنایی با افغانستان

این کشور با کشورهای ایران از غرب، ترکمنستان از شمال، ازبکستان از شمال، تاجیکستان از شمال، چین از شرق، کشمیر از جنوب شرقی و پاکستان از جنوب هم‌مرز است.

تابستان‌های آن گرم و زمستان‌هایش سرد است. یکی از مهمترین مشخصه‌های جغرافیایی افغانستان کوهستانی بودن آن است. یکی از دلایلی که جنگ‌های افغان‌ها اغلب طولانی است همین کوهستانی بودن افغانستان است.

افغانستان به آب‌های آزاد دسترسی ندارد و به دلیل نداشتن سیستم‌ مناسب برای بازیافت زباله‌ها و تصفیه، اغلب منابع آب آن آلوده است.

در طول سال‌های گذشته وضعیت بی‌ثبات سیاسی و جنگ‌های روی داده در آن و همچنین آلودگی آب آسیب زیادی به حیات وحش زده است. پلنگ، سمور، غزال‌های وحشی و قوچ از جمله حیواناتی هستند که در این کشور در معرض انقراض قرار دارند.

بر اساس آمارهای سال 2007 میلادی 31 میلیون و 889 هزار و 923 نفر در این کشور زندگی می‌کنند که میانگین سنی آنها 6/17 سال است. امید به زندگی در این کشور 43/77سال است. بزرگترین مشکل در این کشور از نظر بهداشتی بیماری‌هایی است که از طریق آب و غذای آلوده منتقل می‌شوند مانند اسهال باکتریایی و هپاتیت.

42 درصد مردم آن پشتو، 27 درصد تاجیک، 9 درصد هزاره، 9 درصد ازبک هستند. 80 درصد مردم آن سنی و 19 درصد شیعه‌اند.

از تاریخ ۱۷۴۷ میلادی که پس از مرگ نادرشاه افشار احمدخان سدوزایی خود را حاکم افغانستان کرد، تا زمان استقلال افغانستان در سال ۱۹۱۹ میلادی، این کشور به زیر سلطه دو امپراطوری آن دوران، بریتانیا و روسیه در آمده بود.

در سال ۱۹۷8 میلادی در این کشور کودتا شد و دولت کمونیست بر سر کار آمد. در سال ۱۹۹۲ یک نیروی خودجوش و چریکی به نام مجاهدین در این کشور شکل گرفت که رژیم کمونیستی ۱۵ ساله را شکست داد.

آن‌گونه که در دانشنامه اینترنتی ویکی پدیا آمده است، مجاهدین موفق به تشکیل دولت ملی نشدند و جای آنها را  طالبان گرفت. طالبان نتوانستند بقایای مجاهدین را که بر علیه آنها مقاومت می‌کردند به طور کامل سرکوب کند. رژیم طالبان با حمله ائتلاف بین‌المللی به رهبری امریکا از هم پاشید.

از سال ۲۰۰۱ میلادی بعد از کنفرانس بن (Bonn) در اثر توافق گروه‌های افغان دولت موقت به رهبری حامد کرزی روی کار آمد. حکومت در ۷ دسامبر ۲۰۰۴ میلادی به ریاست جمهوری حامد کرزی شکل گرفت و در ۱۹ دسامبر سال ۲۰۰۵ نیز انتخاب مجلس قانون‌گذاری آن را تکمیل کرد.

سیاست در افغانستان

افغانستان عضو سازمان ملل و اکو است.

حکومت در این کشور جمهوری اسلامی است. این کشور دو مجلس دارد: مجلس نمایندگان با ۲۴۹ عضو و مجلس سنا با ۱۰۲ عضو. سن قانونی در این کشور 18 سالگی است.

نظام قضایی این کشور تلفیقی از قوانین شهروندی و دینی است. هم‌اکنون احزاب زیادی در این کشور در حال فعالیت هستند.

اقتصاد در افغانستان

اقتصاد افغانستان در حال نوسازی خود پس از سال‌ها جنگ و درگیری است. با این حال پس از فروپاشی طالبان در سال 2001 رو‌ به رشد نهاده است.

درآمد ناخالص داخلی این کشور در سال 2004 میلادی  5/21میلیارد دلار بود که رقم چندان بالایی نیست. 15 میلیون نفر در این کشور شاغل هستند و نرخ بیکاری در آن 40 درصد است. نرخ تورم در این کشور در سال 2005 میلادی 3/16 درصد بود.

53 درصد از مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند و به دلیل همین وضعیت نامناسب اقتصادی و فقر است که بخش زیادی از مردم آن به کشورهای همسایه از جمله ایران و برخی کشورهای آمریکایی و اروپایی مهاجرت کرده‌اند.

حدود ۸۱ درصد مردم این کشور در بخش کشاورزی،۱۱ درصد در صنعت (اغلب بافندگی) و ۹ درصد در بخش خدمات مشغول به کارند.

22 درصد محصولات این کشور به هند، 21 درصد به پاکستان، 6/14 درصد به آمریکا، 3/6درصد به انگلیس، 5/5درصد به دانمارک و 3/4درصد به فنلاند صادر می‌شود.

واردات به افغانستان هم از کشورهای پاکستان 5/37 درصد، آمریکا 9/11 درصد، آلمان 1/7و هند 1/5درصد است.

بیشترین بدهی این کشور به روسیه و نیز صندوق بین‌المللی پول است که به هشت میلیارد دلار می‌رسد. پس از سقوط طالبان بیش از ۶۰ کشور جهان قول کمک به این کشور را دادند که به فاصله ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۹ میلادی 9/8 میلیارد دلار به این کشور کمک بلاعوض کنند.

واحد پول آن افغانی نام دارد که از سال۲۰۰۰ به بعد ارزش‌ها به نسبت دلار رو به بهبودی دارد.

صنایع زیادی در افغانستان موجود نیست. با این حال صنعت قالی‌بافی، فرش‌های دستی، گلیم و نمد در این کشور به طور خودجوش وجود دارد. افغانستان سالانه حدود دو و نیم میلیون متر مربع فرش صادر می کند.

مردم افغانستان

مردم افغانستان به یکی از زبان‌های دری (فارسی) ۵۰ درصد، پشتو ۳۵ درصد، ازبکی، ترکمنی، پشه‌یی، نورستانی و بلوچی سخن می‌گویند. بر اساس قانون اساسی افغانستان، زبان‌های دری و پشتو زبان‌های رسمی دولت افغانستان است.

زبان غالب در کابل پایتخت و بیشتر شهرهای شمال، مرکز و شمال غرب افغانستان دری است. زبان غالب در شهرهای قندهار و جلال آباد و بیشتر شهرهای جنوب شرق افغانستان پشتو است. زبان غالب در شهرهای شبرغان و میمنه، ازبکی است.

۳۶ درصد از افراد بالای ۱۵ سال در این کشور می‌توانند بخوانند و بنویسند. در زمان اشغال افغانستان توسط شوروی در دهه ۹۰، شالوده آموزش و پرورش افغانستان از هم پاشید.

در دورهٔ قدرت طالبان حتی دختران خانه‌نشین شده و اجازهٔ تحصیل از آنها گرفته شد. در این دوره، به جای درس‌های علمی مانند شیمی و فیزیک در مدارس، بیشتر بر آموزش‌های مذهبی تاکید می‌شد.

در حال حاضر ۱۳ دانشگاه و ۶ مرکز تربیت معلم در سراسر افغانستان وجود دارد. 10 درصد بودجه سالانه افغانستان به امور آموزشی اختصاص دارد، که از این میان هفت درصد آن مربوط به وزارت معارف (آموزش وپرورش) است، یک درصد مربوط به نهادهای تحقیقاتی و یک درصد مربوط به آموزش عالی است.

ارتباطات در افغانستان

افغانستان هم‌اینک دارای یک سازمان رسانه‌ای ملی به نام «رادیو تلویزیون ملی افغانستان» (RTA) است که یک کانال تلویزیونی و یک کانال رادیویی دارد.

علاوه بر RTA نزدیک به ۱۰۰ شبکه رادیویی و حدود ۱۰ شبکه تلویزیون خصوصی در این کشور وجود دارد.

رشد و توسعه نظام ارتباطی افغانستان به دلیل کوهستانی بودن این کشور بسیار کند صورت می‌گیرد که مستلزم توسعه کیفی در زمینه ماهواره‌است.

افغانستان در یک نگاه

آشنایی با پاکستان

این کشور در همسایگی کشورهای ایران، افغانستان، چین و هند قرار دارد و مساحت آن 880 هزار و 940 کیلومتر مربع است. پایتخت آن اسلام آباد است و بزرگترین شهر آن کراچی است. مردم پاکستان به زبان اردو سخن می‌گویند.

پاکستان ﮬﻔﺖ استان دارد: بلوچستان، سر حد شمالی، سند، پنجاب، ﻣناطق ﺷﻤﺎﻟﻰ، مناطق ﻗﺒﻴﻠﻪﺍﻯ، ﻛﺸﻤﻴﺮ ﺁﺯﺍﺩ و ﺍﺳﻼﻡﺁﺑﺎﺩ.

پاکستان با 164 میلیون و 741 هزار و 924 نفر جمعیت (بر اساس آمارهای سال 2007) ششمین کشور پرجمعیت جهان است و دومین کشور پرجمعیت در بین کشورهای مسلمان. این کشور تا سال 1947 تحت سلطه انگلیس بود. در سال 1956 در این کشور جمهوری اسلامی اعلام شد.

پاکستان تاریخی غنی دارد و طی سالیان قومیت‌های مختلفی چون سیک، عرب، افغان، ترک، بلوچ و مغول به آن کوچ کرده‌اند. این کشور بیش از پنج هزار سال تاریخ دارد. در قرن 18 میلادی انگلیسی‌ها آن را تحت سلطه خود در آوردند و به عنوان بخشی از هند قرار دادند.

پس از آنکه در سال 1947 این کشور اعلام استقلال کرد جدل‌های هند با پاکستان هم آغاز شد. این دو کشور در سال‌های 1947 تا 1948 و در سال 1965 بر سر مالکیت کشمیر با هم جنگیدند و این دعوا تا امروز هم ادامه دارد.

جنگ سوم بین این دو کشور در سال 1971 روی داد که نتیجه آن جدایی بخش شرقی پاکستان و اعلام موجودیت کشوری به نام بنگلادش بود. [6 دهه تاریخ پاکستان در یک نگاه]

آب و هوای این کشور گرم و بیابانی است. در شمال و شمال غربی آن کوه‌ها جغرافیای کوهستانی حاکم است. منابع وسیع گاز طبیعی، اندکی نفت، زغال سنگ نامرغوب، سنگ آهن، مس، نمک و سنگ آهک همه آن منابعی است که زمین در اختیار پاکستانی‌ها قرار داده است.

امید به زندگی دراین کشور برای مردان 73/62 سال و برای زنان 83/64 سال است. بیماری‌های ناشی از آب و غذای آلوده مانند اسهال در این کشور رایج است.

97 درصد مردم آن مسلمان، (77 درصد سنی) و بقیه هندو و مسیحی هستند. 63 درصد مردان و 36 درصد زنان آن باسواد هستند. قانون اساسی آنها بر اساس قانون انگلستان نوشته و قوانین اسلامی به آن افزوده شده است.

سن رای در این کشور 18 سال است و در انتخابات پارلمان، تعدادی از کرسی‌ها برای زنان و غیرمسلمانان رزرو شده است. ژنرال پرویز مشرف از سال 2001 میلادی در یک کودتای نظامی حکومت را در این کشور به دست گرفت.

پاکستان کشوری در حال توسعه است که چند دهه است از ناهماهنگی‌های سیاسی داخلی رنج می‌برد. به همین دلیل و به دلیل بروز فجایع طبیعی فراوان در این کشور از جمله زلزله، در طی این سال‌ها اقتصاد آن نتوانسته به رشد چشمگیری دست یابد.

تورم یکی از مهمترین معضلات پیش روی دولتمردان این کشور است. بر اساس آمارهای سال 2006 میلادی تورم این کشور 9/7 درصد است. 24 درصد از مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند و 5/6 درصد از مردم بیکار هستند.

پنبه، گندم، برنج، شکر، میوه، سبزیجات، شیر، تخم‌مرغ و گوشت گوسفند مهمترین محصولات کشاورزی این کشور هستند. پوشاک و منسوجات، دارو، کاغذ، کود، میگو و مصالح ساختمانی مهمترین محصولات صنعتی این کشورند.

سالانه 24/80 میلیارد کیلو وات برق در این کشور تولید می‌شود که اغلب آن در خود این کشور مصرف می‌شود. پاکستان در سال 2006 میلادی 9/358میلیون بشکه نفت وارد کرد.

بیشترین صادرات پاکستان به کشورهای آمریکا 21 درصد، امارات متحده عربی 9 درصد، افغانستان 7/7 درصد، چین پنج درصد و انگلیس1/5 درصد است.

بیشترین واردات به پاکستان از کشورهای چین 5/13 درصد، عربستان سعودی 3/10درصد، امارات متحده عربی 69/9درصد، آمریکا 3/6 درصد، ژاپن 6/5درصد، کویت 6/4 درصد و آلمان چهار درصد است.

در سال 2005 میلادی 800 هکتار از زمین‌های این کشور زیر کشت خشخاش بود که این به معنی تولید چهار تن هروئین خالص است.

پاکستان در یک نگاه

آشنایی با سریلانکا

این جزیره در جنوب شرق هند واقع شده است و نزدیک به دو دهه درگیر جنگ داخلی و تنش میان نیروهای داخلی بود. آتش‌بس در این جزیره در سال ۲۰۰۲ برقرار شد.

بیش از دو هزار سال پادشاهان محلی بر این کشور حکومت می‌کردند تا اینکه در قرن هفدهم بخشی از آن مستعمره پرتغال و هلند شد. در سال ۱۸۱۵ تمامی این کشور که در آن زمان با نام سیلان شناخته می‌شد، تحت سلطه انگلیس درآمد.

در طول جنگ جهانی اول تحت نفوذ انگلیس این کشور با ژاپن وارد جنگ شد. این کشور سرانجام در سال ۱۹۴۸ استقلال خود را به دست آورد.

پایتخت سیاسی آن سری جایاواردنپورا کوته و پایتخت تجاری‌اش شهر کلمبو است.

سیاست در سریلانکا

رئیس حکومت و رئیس دولت در جمهوری سریلانکا رئیس جمهور است که با رای مردم برای دوره‌ای شش ساله انتخاب می‌شود. نخست وزیر رئیس کابینه وزرا است.

مجلس این کشور ۲۲۵ کرسی دارد که اعضای آن با رای مردم برای دوره‌ای شش ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در سریلانکا

تولید ناخالص داخلی این کشور 29/81 میلیارد دلار است. هفت میلیون و ۶۷۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور 7/5 درصد است.  ۲۲ درصد از مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در این کشور 7/19 درصد بود.

محصولات صادراتی سریلانکا شامل منسوجات، چای و فلفل، الماس، زمرد، یاقوت،‌نارگیل، الوار و ماهی است که به کشورهای آمریکا (7/27 درصد)، انگلیس (3/11 درصد)، هند (3/9درصد)، بلژیک (8/4 درصد) و آلمان (۴ درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل پارچه‌های فابریک، مواد معدنی، نفت، مواد غذایی و ماشین‌آلات و تجهیزات حمل و نقل است که از کشورهای هند (6/19 درصد)، چین (5/10درصد)، سنگاپور (8/8 درصد)، ایران (7/5 درصد)، مالزی (5/1درصد)، هنگ‌کنگ (2/4 درصد) و ژاپن (1/4 درصد) وارد می‌شود.

مردم سریلانکا

جمعیت این کشور حدود ۲۱ میلیون و ۱۲۹ هزار نفر با میانگین سنی ۳۰ سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۷ و برای مردان ۷۳ سال است.

۶۹ درصد مردم آن پیرو آیین بودا هستند. ۷ درصد نیز مسلمانند. زبان رسمی این کشور سینهالا است.

ارتباطات در سریلانکا

آشنایی با مالدیو

این کشور در ۶۰۰ کیلومتری جنوب شرقی هند قرار دارد. هیچ‌یک از جزایر مرجانی این کشور بیش از 8/1 متر از سطح دریا ارتفاع ندارند و همین امر سبب شده گرمایش جهانی به معضلی برای این کشور تبدیل شود.

در مالدیو رودخانه وجود ندارد اما سواحل شنی زیبای آن سبب شده به مقصدی مهم برای گردشگران سراسر دنیا تبدیل شود.

اقتصاد مالدیو بر پایه کشاورزی، ماهیگیری و گردشگری استوار است. پیشینه اسلام در مالدیو به سده دوازدهم میلادی باز می‌گردد، هنگامی که دریانوردان مسلمان به این سرزمین آمده‌اند. پیش‌تر، ساکنان مالدیو پیرو آیین بودا بوده‌اند.

سیاست در مالدیو

رئیس حکومت در این کشور رئیس جمهور است که در عین حال رئیس حکومت نیز هست. مجلس رئیس جمهور را معرفی می‌کند و سپس در یک رفراندوم نظر مردم سنجیده می‌شود.

اگر ۵۱ درصد آرا را به دست آورد، رئیس جمهور است. دوره ریاست جمهوری در مالدیو پنج ساله است.

مجلس این کشور ۵۰ کرسی دارد که ۴۲ نماینده آن با رای مردم و ۸ نماینده با نظر رئیس جمهور برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در مالدیو

تولید ناخالص داخلی این کشور 588/1 میلیارد دلار است. ۱۰۱ هزار و ۳۰۰ نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

۲۱ درصد از مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در این کشور پنج درصد بود.

ماهی مهمترین محصولات صادراتی این کشور است که به کشورهای تایلند (1/33 درصد)، انگلیس (3/14 درصد)،‌ سریلانکا (9/11 درصد)، ژاپن (3/10 درصد)، فرانسه (9/6 درصد) و الجزایر (1/6 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل نفت و مشتقات آن، کشتی، مواد غذایی، پوشاک و کالاهای اساسی است که از کشورهای سنگاپور (2/23 درصد)، امارات متحده عربی 8/15 درصد)، هند (1/11 درصد)، مالزی (9/7درصد)، تایلند (9/6 درصد) و سریلانکا (7/5 درصد) وارد می‌شود.

مردم مالدیو

جمعیت این کشور حدود ۳۷۹ هزار نفر با میانگین سنی ۱۸ سال است. امید به زندگی برای زنان ۶۶ و برای مردان ۶۴ سال است.

مالدیو در یک نگاه

آشنایی با سنگاپور

این کشور از شمال با مالزی و از جنوب با اندونزی همسایه است. آب و هوای این کشور گرم و مرطوب است و سالانه بیش از ۲۲۴ سانتی‌متر باران در آن می‌بارد.

بیشتر جمعیت این کشور در منطقه شهر سنگاپور متمرکز هستند و بقیه خاک این جزیره را جنگل‌های بارانی استوایی پوشانده است و مهمترین فعالیت مردم پراکنده در آن مناطق کشاورزی است.

سنگاپور از قرن نوزدهم مستعمره انگلیس شد و طی جنگ جهانی دوم از سال ۱۹۴۲ تا سال ۱۹۴۵ به دست ژاپن افتاد. پس از آن جزئی از مالزی شد و سرانجام در ۱۹۶۵ از مالزی اعلام استقلال کرد.

سنگاپور از لحاظ ذخایر معدنی کشوری فقیر است، اما اقتصاد آن که به بخش خدمات، چینی، تولیدات الکترونیکی و صنایع دستی وابسته است، رشد و شکوفایی فراوانی داشته و این کشور را به یکی از ثروتمندترین مناطق دنیا تبدیل کرده است.

سیاست در سنگاپور

در سنگاپور رئیس حکومت، رئیس جمهور است که با رای مردم برای دوره‌ای شش ساله انتخاب می‌شود.

نخست وزیر، رئیس دولت است که معمولا رئیس حزب اکثریت است.

مجلس این کشور ۸۴ کرسی دارد که نمایندگان آن با رای مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در سنگاپور

تولید ناخالص داخلی در این کشور 1/228 میلیارد دلار است و این کشور در سال ۲۰۰۷ رشد اقتصادی 7/7 درصدی داشت. دو میلیون و ۷۵۱ هزار نفر، نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور 1/2درصد است. آماری  از جمعیت زیر خط فقر این کشور در دست نیست. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در سنگاپور 1/2 درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات، کالاهای مصرفی، مواد شیمیایی و سوخت‌های معدنی است که به کشورهای مالزی (1/13 درصد)، آمریکا (2/10 درصد)، هنگ‌کنگ (1/10 درصد)، چین (7/9 درصد)، اندونزی (2/9 درصد)، ژاپن (5/5درصد) و تایلند (2/4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات، سوخت‌های معدنی، مواد شیمیایی  و مواد غذایی است که از کشورهای مالزی (۱۳ درصد)، آمریکا (7/12 درصد)، چین (4/11 درصد)، ژاپن (3/8 درصد)،‌تایوان (4/6 درصد)، اندونزی (2/6 درصد) و کره جنوبی (4/4درصد) وارد می‌شود.

مردم سنگاپور

جمعیت این کشور حدود چهار میلیون و ۶۰۸ هزار نفر با میانگین سنی ۳۸ سال است. امید به زندگی برای زنان ۸۵ و برای مردان ۷۹ سال است.

۷۷ درصد از مردم از نژاد چینی، ۱۴ درصد مالایی و ۸ درصد هندی هستند. 42/5درصد از مردم پیرو دین بودا و ۱۵ درصد مسلمان هستند. زبان‌های رایج در این کشور شامل ماندارین، انگلیسی و مالایی است.

سنگاپور در یک نگاه

آشنایی با قطر

این کشور از جنوب با عربستان سعودی، همسایه است. این کشور به شکل شبه جزیره است و اطراف آن را آب‌های خلیج فارس پوشانده است.

قطر که یکی از چندین امیرنشین منطقه است مدتی تحت سلطه عثمانی، انگلیس و بحرین بود و سرانجام در سال ۱۹۷۱ به استقلال رسید.

منبع در آمد ارزی این کشور، صادرات نفت و گاز می‌‌باشد. قطر سومین کشور دارنده ذخایر گاز پس از روسیه و ایران است و ذخیره گاز آن برای ۲۰۰ سال آینده کافی تخمین زده شده است. قطر عضو سازمان اوپک نیز است.

سیاست در قطر

در امیرنشین قطر امیر رئیس حکومت است. امیر قطر در حال حاضر شیخ حمد بن خلیفه آل ثانی است که در سال ۱۹۹۵ جانشین پدر شد.

رئیس دولت نخست وزیر است که امیر او را تعیین می‌کند.

مجلس الشورای این کشور ۳۵ کرسی دارد که نمایندگان آن را امیر تعیین می‌کند.

اقتصاد در قطر

تولید ناخالص داخلی در این کشور 69/57میلیارد دلار است. ۶۳۸ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور 7/0 درصد است. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در این کشور 8/13 درصد بود.

در سال ۲۰۰۵ قطر روزانه 111/1میلیون بشکه نفت تولید کرد.

محصولات صادراتی این کشور شامل گاز مایع، محصولات پتروشیمی، کود و فولاد است که به کشورهای ژاپن (1/50 درصد)، سنگاپور (4/12 درصد)، هند (5/6 درصد)، تایلند (1/6درصد) و امارات متحده عربی (۵ درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات حمل و نقل، مواد غذایی و مواد شیمیایی است که از کشورهای آمریکا ‌(2/14 درصد)، ایتالیا (5/11 درصد)، ژاپن (5/9 درصد)، فرانسه (4/8 درصد)، آلمان (8/7 درصد)، انگلیس (1/6درصد) امارات متحده عربی (5/5 درصد) و عربستان سعودی (6/4درصد) وارد می‌شود.

مردم قطر

جمعیت این کشور حدود ۹۲۹ هزار نفر با میانگین سنی ۳۲ سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۷ و برای مردان ۷۲ سال است.

77/5درصد از مردم این کشور مسلمان هستند. زبان رسمی این کشور عربی است. زبان انگلیسی نیز به طور گسترده به عنوان زبان دوم استفاده می‌شود.

ارتباطات در قطر

شبکه خبری ۲۴ ساعته الجزیره در قطر واقع است. این شبکه در سال ۱۹۹۶ تاسیس شد و در ابتدا تنها اخبار را به زبان عربی پخش می‌کرد اما در سال ۲۰۰۶ الجزیره انگلیسی نیز راه‌اندازی شد.

قطر در یک نگاه

آشنایی با عمان

این کشور از شمال غرب با امارات متحده عربی، از غرب با عربستان سعودی و از جنوب غرب با یمن همسایه است.

بیشتر بخش‌های کشور عمان را رشته‌کوه‌های بزرگ و سخت‌گذر حجر می‌پوشاند. در عین حال در این سرزمین هم می‌توان زمین‌های حاصلخیز را در جنوب شرق یافت و هم مناطقی شبه استوایی مانند صحرای ربع الخلی را.

در سال ۱۵۰۷ میلادی پرتغال به عمان حمله و آن را اشغال کرد. این اشغال تا سال ۱۶۵۱ طول کشید. در این سال قبایل عمانی متحد شدند و با نبرد با پرتغالی‌ها توانستند استقلال خود را به دست آورند.

سیاست در عمان

در کشور پادشاهی عمان رئیس حکومت و رئیس دولت پادشاه است که در حال حاضر این سمت به عهده سلطان قابوس است. او سمت نخست وزیری عمان را نیز دارد.

سلطنت در این کشور موروثی است. سلطان قابوس در سال ۱۹۷۰ به پادشاهی رسید و در سال ۱۹۷۲ نخست وزیری را نیز عهده‌دار شد.

مجلس سنای این کشور ۷۰ کرسی دارد که نمایندگان آن را پادشاه تعیین می‌کند. این نمایندگان در حقیقت تنها قدرت ارائه مشاوره را دارند و قدرت اجرایی ندارند.

مجلس شورا مجلس دیگر این کشور است که ۸۴ کرسی دارد و نمایندگان آن با رای مردم برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌شوند. نمایندگان این مجلس در برخی موارد قانون تعیین می‌کنند و جز آن بیشتر سمت مشاوره‌ای دارند.

اقتصاد در عمان

تولید ناخالص داخلی در این کشور 61/61 میلیارد دلار است. ۹۲۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور ۱۵ درصد است. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در عمان 5/5درصد بود.
عمان هم مانند دیگر همسایگان خود به منابعی از نفت دسترسی دارد. این کشور روزانه حدود ۷۴۰ هزار بشکه نفت تولید می‌کند. این کشور منابعی از گاز هم دارد.

محصولات صادراتی آن شامل نفت، کالاهای ترانزیتی، ماهی، آهن‌آلات و منسوجات است که به کشورهای چین (2/23 درصد)، کره جنوبی (2/19 درصد)، ژاپن (2/12 درصد)، تایلند (9/8 درصد)، آفریقای جنوبی (3/8 درصد)، امارات متحده عربی (5/6 درصد) و تایوان (2/4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات حمل و نقل، کالاهای تولیدی کارخانه‌ای، مواد غذایی، احشام زنده و لغزاننده‌هاست که از کشورهای امارات متحده عربی (7/19 درصد)، ژاپن (۱۸ درصد)، آمریکا (۷.۵ درصد)، آلمان (۵.۳ درصد) و هند (2/4درصد) وارد می‌شود.

مردم عمان

جمعیت این کشور حدود سه میلیون و ۳۱۲ هزار نفر با میانگین سنی ۱۹ سال است. امید به زندگی در عمان برای زنان ۷۶ و برای مردان ۷۱ سال است.

مردم این کشور از نژادهای عرب، بلوچ، آفریقایی و آسیای شرقی هستند. دین مردم این کشور اسلام است. زبان رسمی آنها عربی است.

عمان در یک نگاه

آشنایی با ماداگاسکار

این جزیره در میان اقیانوس هند واقع شده است. جزیره اصلی ماداگاسکار چهارمین جزیره بزرگ جهان است و موطن 5 درصد از حیات وحش جهان.

جزیره ماداگاسکار در حدود 80 میلیون سال پیش از شبه جزیره هند جدا شد و حدود 200 تا 500 سال پس از میلاد اولین انسان‌ها در آن ساکن شدند. اولین بار تاریخ مکتوب ماداگاسکار در قرن 7 میلادی نوشته شد.

از اوایل قرن شانزدهم میلادی کم‌کم پای اروپایی‌ها به این جزیره زیبا باز شد. پرتغال اولین کشور اروپایی بود که بر حسب اتفاق روابطی را با ماداگاسکار آغاز کرد. یکی از کشتی‌های پرتغالی از گروه کشتی‌های همراهش که به هند می‌رفتند جدا شد و به ماداگاسکار رسید و از آن پس مراودات این دو کشور آغاز شد.

فرانسه در سال 1883 به این کشور حمله کرد و آن را تحت سلطه خود درآورد. در طول جنگ جهانی دوم نیروهای نظامی ماداگاسکار به کشورهای فرانسه، مراکش و سوریه فرستاده شدند.

پیش از سقوط فرانسه، آلمان برنامه‌هایی برای تبعید یهودیان به ماداگاسکار تدوین کرد که به نقشه ماداگاسکار معروف شد. البته این برنامه هیچ‌گاه عملی نشد.

طبیعت زیبای ماداگاسکار و حیات‌وحش کم‌نظیر آن سبب شده این کشور یکی از مقاصد پرطرفدار طبیعت‌گردان باشد. [گزارش تصویری از ماداگاسکار]

سیاست در ماداگاسکار

اولین رئیس‌جمهور ماداگاسکار «فیلیبرت سیرانانا» بود که پس از استقلال این کشور در سال 1959 به این پست رسید و تا سال 1972 در این پست ماند.

در ماداگاسکار دو مجلس وجود دارد: مجلس ملی و سنا. نخست‌وزیر رئیس کابینه است و سیستم قضایی مستقل از کابینه عمل می‌کند.

رئیس جمهور با رای مستقیم مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شود و دوره رئیس‌جمهوری‌اش می‌تواند تا دو بار تمدید شود.

مجلس ملی 160 عضو دارد که آنها هم برای دوره‌ای پنج ساله با رای مستقیم مردم انتخاب می‌شوند. آخرین انتخابات در این زمینه در سال 2007 برگزار شد. مجلس سنا 90 عضو دارد که دوره آنها 6 ساله است.

نخست‌وزیر و کابینه برنامه‌ریزی‌های روز به روز کشور را انجام می‌دهند و برنامه‌ریزی‌های بلند مدت به عهده رئیس جمهور است.

اقتصاد در ماداگاسکار

تولید ناخالص داخلی این کشور 95/19میلیارد دلار است. نرخ بیکاری در این کشور 3/7 درصد است و نیمی از مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. نرخ تورم در این کشور 10 درصد است.

محصولات صادراتی این کشور شامل قهوه، وانیل، حلزون، شکر، لباس‌های پنبه‌ای، کرومیت و محصولات پتروشیمی است که به کشورهای فرانسه(1/32 درصد)،آمریکا(3/25درصد)، آلمان (1/6درصد)، ایتالیا (1/5 درصد) و انگلیس (4/1 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی به ماداگاسکار شامل کالاهای اساسی، نفت، محصولات مصرفی و غذاست که از کشورهای فرانسه (9/13 درصد)، چین (12 درصد)، ایران (9/3درصد)، موریتانی (6/5 درصد)وهنگ‌کنگ(8/4درصد) می‌آید.

مردم ماداگاسکار

هسته اصلی جمعیتی ماداگاسکار مالاگاشی نامیده می‌شود که ترکیبی از تیره‌های بانتو زبان آفریقا، تازیان و مالایایی‌ها هستند. مالایایی نام همگانی تیره‌های منطقهٔ هند شرقی (مالزی، فیلیپین و اندونزی) است.

جمعیت این کشور 19 میلیون و 448 هزار و 815 نفر است که میانگین سنی آنها 8/17 سال است. امید به زندگی در این کشور برای زنان 1/64 سال و برای مردان 23/60سال است.

52 درصد از مردم این کشور به ادیان بومی اعتقاد دارند، 41 درصد مسیحی و 7 درصد مسلمان هستند.

زبان‌های رسمی این کشور انگلیسی، فرانسه و مالاگاشی است.

ماداگاسکار در یک نگاه

آشنایی با لبنان

لبنان سال‌هاست که در قلب درگیری‌های خاورمیانه واقع شده‌است. این کشور در ماه جولای سال 2006 میلادی شاهد جنگی خونین با اسرائیلی‌ها بود که به جنگ 33 روزه معروف شد و نتیجه آ‌ن پیروزی لبنان بود.

لبنان از شمال و شرق با سوریه همسایه است و از جنوب با فلسطین اشغالی. 7/59 درصد مردم آن مسلمان (اعم از شیعه، سنی و دروزی)، 39 درصد مسیحی (کاتولیک مارونی، ارتودوکس یونانی، ارتودوکس ارمنی و ...) و 3/1 درصد بقیه مذاهب را دارند.

به دلیل تنوع مذاهب در این کشور نظام سیاسی منحصربه فردی در این کشور بر سر کار است که در آن برای گروه‌های مختلف جایگاهی در نظر گرفته شده است.

واژه‌ لبنان از واژه‌ سامی «لبن» گرفته شده است که‌ اشاره‌ به‌ قله‌های سفید کوهستان‌های لبنان دارد. پایتخت آن شهر بندری بیروت است.

هوای سواحل لبنان در زمستان‌ها سرد و بارانی و در تابستان‌ها گرم و شرجی است. در نواحی بلندتر به ویژه کوهستان‌ها، زمستان‌ها با بارش برف همراه است و دمای هوا به زیر صفر می‌رسد.

لبنان تا سال 1941 میلادی مستعمره فرانسه بود. این کشور در 22 نوامبر سال 1943 به طور رسمی استقلال خود را به دست آورد.

سیاست در لبنان

پرچم لبنان سرو سبزی دارد در زمینه‌ای سفید که دو خط قرمز یکی در بالا و دیگری در پایین آن به چشم می‌خورد. سرو میان این پرچم نشانه‌ای از سرو لبنان است که در کتاب عهد قدیم از آن نام برده شده است.

پیش از آغاز جنگ داخلی،‌لبنان کشوری آرام بود که درآمد خوبی از راه گردشگری، کشاورزی و بانکداری جذب می‌کرد. این کشور به دلیل بانک‌های زیادش به سوئیس خاورمیانه مشهور بود، اما از سال 1975 تا اوایل دهه 90 میلادی این کشور درگیر جنگ داخلی خونینی شد.

بر اساس گزارش دانشنامه ویکی پدیا، جنگ داخلی در این کشور از آنجا آغاز شد که در ماه آوریل ۱۹۷۵ میلادی مردان مسلح به روی کلیسایی در شرق بیروت آتش گشودند تا پیر جمیل مؤسس حزب فالانژ لبنان را ترور کنند.

البته او جان سالم به در برد ولی این سوءقصد باعث مجموعه‌ای از اقدامات متقابل شد که در نهایت به جنگ داخلی ۱۵ ساله در لبنان منجر شد.

نظام دموکراسی در لبنان بر پایه مجلس استوار است و ساختار سیاسی این کشور ساختار ویژه‌ای به نام طایفه‎ای (confessionalism) است. این ساختار برای این طراحی شده که از درگیری‌های فرقه‌ای در این کشور جلوگیری کند.

در این نظام تلاش شده برای همه گروه‌های مذهبی تاثیرگذار جایگاهی در بدنه سیاسی کشور در نظر گرفته شود. مثلاً رئیس جمهور این کشور از میان مارونی‌های کاتولیک انتخاب می‌شود، نخست‌وزیر سنی است، جانشین نخست‌وزیر از میان مسیحیان ارتودوکس انتخاب می‌شود و رئیس مجلس شیعه است.

این ماجرا در میان 128 نماینده مجلس هم تکرار می‌شود و صندلی‌های مجلس به طور مساوی بین مسلمانان و مسیحیان تقسیم می‌شود. البته نمایندگان مجلس با رأی مستقیم مردم برای یک دوره چهار ساله انتخاب می‌شوند.

در لبنان چهار گروه و احزاب سیاسی اصلی وجود دارد. گروه 14 مارس یکی از این گروه‌هاست. این گروه که اکثریت مجلس لبنان را دارد پس از آن تشکیل شد که رفیق حریری در جریان یک حمله تروریستی کشته شد.

یکی دیگر از گروه‌های سیاسی فعال در لبنان گروه حزب‌الله است که در حقیقت حزب سیاسی شیعیان لبنان است. این گروه که شاخه‌ای نظامی هم دارد توانست در جریان جنگ 33 روزه نقش مهمی در پیروزی لبنان ایفا کند.

امل، گروه دیگر سیاسی در لبنان است که شیعیان طرفدار سوریه عضو آن هستند و رئیس آن نبیه برّی، رئیس مجلس است.

جریان آزاد ملی لبنان گروه دیگری است که اعضای آن را مسیحیان تشکیل می‌دهند و رهبری آن را رئیس سابق ارتش لبنان، میشل عون، به عهده دارد.

اقتصاد در لبنان

جنگ داخلی ضربه‌های زیادی به اقتصاد لبنان وارد کرد و درآمد این کشور را به نصف تقلیل داد و جایگاه مرکز بانکداری خاورمیانه را از آن گرفت. در سال‌های پس از جنگ، لبنان تلاش کرده است با گرفتن وام‌های سنگین موقعیت اقتصادی خود را ترمیم کند.

این کشور هم‌اکنون 2/190درصد از تولید ناخالص داخلی خود را بدهکار است. تولید ناخالص داخلی لبنان در سال 2006 میلادی 86/22 میلیارد دلار بود. 1/5درصد این رقم از کشاورزی، 4/18 درصد از صنعت و 4/76 درصد آن از خدمات تعیین می‌شود.

1/5میلیون نفر از لبنانی‌ها شاغل هستند. در عین حال در حدود یک میلیون نفر نیروی کار خارجی در این کشور وجود دارد. نرخ بیکاری در لبنان 20 درصد است و 28 درصد از مردم آن در سال 1999 میلادی زیر خط فقر زندگی می‌کردند.

در سال 2006 میلادی صادرات این کشور عبارت بودند از جواهرات، مواد شیمیایی غیرآلی، مواد مصرفی مختلف، میوه، تنباکو، مواد معدنی، ابزار آلات برقی و کاغذ که به کشورهای سوریه (8/26 درصد)، امارات متحده عربی (12 درصد)، سوئیس (6 درصد)، عربستان سعودی (7/5درصد) و ترکیه (5/4 درصد) صادر شدند.

مواد وارداتی عبارت بودند از مواد نفتی، ماشین، محصولات بهداشتی، البسه، گوشت و حیوانات زنده و مواد مصرفی که از کشورهای سوریه (6/11 درصد)، ایتالیا (8/9 درصد)، آمریکا (3/9 درصد)، فرانسه (7/7 درصد)، آلمان (6 درصد)، چین (5 درصد) و عربستان سعودی (7/4 درصد) وارد شدند.

مردم لبنان

نخستین ساکنان شناخته شده لبنان، کنعانی‌ها، مردمی از نژاد سامی پوده‌اند که یونان‌ها آنها را فنیقی می‌نامیدند. فنیقی‌ها قومی، دریانورد و بازرگان بودند و قلمرو آنان شامل دولت-شهرهایی مستقل در شرق مدیترانه و مهاجرنشین‌هایی در کرانه‌های مدیترانه بود.

زبان رسمی لبنان عربی است، اما هر یک از اقلیت‌های نژادی به زبان خود سخن می‌گویند. زبان فرانسه نیز کاربرد دارد.

 میانگین سنی لبنانی‌ها 3/28 سال است و امید به زندگی در این کشور برای مردان‌67/70سال و برای زنان 77/75سال است.

95 درصد از مردم این کشور را عرب‌ها تشکیل می‌دهند، چهار درصد را ارمنی‌ها و یک درصد را بقیه اقوام. لبنان در عین حال میزبان تعداد زیادی پناهنده از فلسطین است.

ارتباطات در لبنان

به گزارش بی.بی.سی شبکه‌های تلویزیونی این کشور جزو شبکه‌های توسعه‌یافته‌ای هستند که توانسته‌اند در حفظ یکپارچگی این کشور موثر باشند.

لبنان نخستین کشور عربی بود که اجازه تاسیس رادیو و تلویزیون خصوصی را داد. تعدادی از شبکه‌های خصوصی موجود در این کشور وابسته به احزاب مختلف است.

همچنین گزارشگران بدون مرز اعلام کرده‌اند روزنامه‌ها در لبنان بیش از هر کشور عربی آزادی اطلاع‌رسانی دارند. در دوران جنگ داخلی بیش از 100 شبکه رادیویی خصوصی در این کشور فعال شدند. پس از اتمام جنگ دولت تعداد رادیوهای خصوصی را محدود کرد.

لبنان در یگ نگاه

آشنایی با کامبوج

این کشور از غرب و شمال غرب با تایلند، از شمال شرق با لائوس و از شرق و جنوب شرق با ویتنام همسایه است. در جنوب این کشور خلیج تایلند قرار دارد.

در سال 1975 خمرهای سرخ به رهبری پل پات در این کشور به حکومت رسیدند. آنها روشنفکران و تحصیل‌کرده‌های کشور را به بهانه دشمنی با حکومت به قتل رساندند. همچنین همه مردم را مجبور می‌کردند که کشاورزی کنند.

تحصیل در دوران حکومت خمرهای سرخ امری خلاف قانون محسوب می‌شد و مجازات آن اعدام بود. این روزها محل‌هایی که سند جنایات دوران خمرهای سرخ است به اماکنی توریستی تبدیل شده‌اند.

بر همین مبنا اقتصاد کامبوج بر پایه گردشگری و تولید لباس می‌چرخد. به تازگی در آب‌های این کشور منابعی از گاز و نفت یافت شده که بهره‌برداری تجاری از آن در سال 2011 آغاز می‌شود.

سیاست در کامبوج

بر اساس قانون اساسی که در سال 1993 در این کشور تصویب شد نخست وزیر در کامبوج رئیس دولت است و پادشاه رئیس حکومت.

پادشاه نخست وزیر را تعیین می‌کند. البته مجلس ملی این کشور باید نخست وزیر پیشنهادی پادشاه را تائید کند.

پادشاه کنونی کامبوج در سال 2004 میلادی با رای 9 عضو شورای سلطنت انتخاب شد. مقام پادشاهی در این کشور نمادین است و پادشاه قدرت اجرایی ندارد.

قوه قانونگذاری در این کشور دو رکن دارد:‌ مجلس ملی و مجلس سنا. مجلس ملی 123 کرسی دارد که نمایندگان آن با رای مردم برای دوره‌ای هفت ساله انتخاب می‌شوند.

مجلس سنا 61 کرسی دارد. دوره نمایندگی در مجلس سنا هفت سال است.

اقتصاد در کامبوج

تولید ناخالص داخلی در این کشور 79/25 میلیارد دلار است. هفت میلیون نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند که 75 درصد از آنها در بخش کشاورزی مشغول به کار هستند.

نرخ بیکاری در کامبوج 5/2درصد است. 35 درصد از جمعیت این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال 2007 نرخ تورم آن 4/4 درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل البسه، الوار، لاستیک، برنج، ماهی، تنباکو و کفش است که به کشورهای آمریکا (3/53 درصد)، هنگ‌کنگ (2/15درصد)، آلمان (6/6 درصد) و انگلیس (3/4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل فرآورده‌های نفتی، سیگار، طلا، مواد ساختمانی، ماشین‌آلات، وسایل نقلیه موتوری و محصولات دارویی است که از  هنگ‌کنگ( 1/18درصد)چین (5/17 درصد)، تایلند (9/13 درصد)، تایوان (7/12 درصد)، ویتنام (9 درصد)، کره‌جنوبی (9/4 درصد)، ژاپن (3/4 درصد) و سنگاپور(3/5درصد) وارد می‌شود.

مردم کامبوج

جمعیت این کشور حدود 14 میلیون و 242 هزار نفر با میانگین سنی 22 سال است. امید به زندگی برای زنان 64 و برای مردان 60 سال است.

90 درصد از مردم این کشور از نژاد خمر، پنج درصد ویتنامی، یک درصد چینی و چهار درصد بقیه نژادها هستند.

زبان رسمی این کشور خمری است و 95 درصد از مردم آن بودایی هستند.

کامبوج در یک نگاه

آشنایی با تاجیکستان

تاجیکستان از جنوب با افغانستان، از غرب با ازبکستان، از شمال با قرقیزستان و از شرق با چین همسایه است. اغلب جمعیت این کشور را تاجیک‌ها تشکیل می‌دهند که اشتراک فرهنگی زیادی با ایرانی‌ها دارند.

پس از انقلاب اکتبر، در سال ۱۹۲۸، جمهوری سوسیالیستی شوروی تاجیکستان (جزئی از اتحاد جماهیر شوروی) تشکیل شد. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، در سال ۱۹۹۱ تاجیکستان به استقلال دست یافت.

در اوایل سال 1992 میلادی جنگ داخلی پنج ساله بین دولت تحت حمایت مسکو و مخالفان اسلامگرا، به رهبری عبدالله نوری، در گرفت. در این جنگ، بیش از ۵۰ هزار نفر کشته و بیش از ۷۰۰ هزار نفر بی‌خانمان شدند. در سال ۱۹۹۷ با وساطت سازمان ملل متحد، عهدنامه صلح به امضای دو طرف رسید.

کشور تاجیکستان دارای سه استان و یک منطقه خودمختار است: «استان ختلان به مرکزیت قُرغان‌تپه، استان سغد به مرکزیت خجند، استان قراتگین به مرکزیت کافرنهان، منطقه خودمختار کوهستان بدخشان به مرکزیت خاروغ.»

65 درصد از جمعیت این کشور تاجیک هستند، 3/25درصد ازبک و 1/1 درصد روس. اقلیت‌های کوچک دیگری از قبیل اوکراینی‌ها، چینی‌ها، کره‌ای‌ها، تاتارها و غیره نیز در تاجیکستان وجود دارند که 6/2٪ از جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند. دین اکثریت مردم اسلام است.

سیاست در تاجیکستان

امام‌علی رحمان از سال ۱۹۹۲ پس از استعفای اجباری رحمان نبی، نخستین رهبر این کشور پس از استقلال از اتحاد جماهیر شوروی سابق، به مقام ریاست شورای عالی تاجیکستان منصوب شد.

در سال ۱۹۹۴، رحمان به مقام ریاست جمهوری انتخاب شد. پس از اتمام دوره پنج ساله‌ او مجدداً در سال ۱۹۹۹ به مدت هفت سال دیگر به این مقام برگزیده شد.

آخرین انتخابات در تاجیکستان در سال 2005 میلادی برگزار شد که ناظران بین‌المللی مدعی بودند در آن تقلب صورت گرفته است. به همین دلیل انتخابات دیگری در نوامبر سال 2006 میلادی برگزار شد که احزاب اصلی مخالف دولت آن را تحریم کردند.

تاجیکستان یکی از معدود کشورهای منطقه آسیای مرکزی است که احزاب مخالف فعال و رسمی دارد که هم در مجلس فعال هستند و هم در دولت.

اقتصاد در تاجیکستان

تولید ناخالص داخلی تاجیکستان در میان کشورهای آسیای مرکزی از همه کمتر است. کوهستانی بودن آن سبب شده تنها هفت درصد از خاک آن قابل استفاده باشد. پنبه مهمترین محصول کشاورزی آن است.

این کشور از تنوع مواد معدنی برخوردار است اما مقادیر آنها اندک است. در حال حاضر تقریبا دو سوم جمعیت آن در فقر به سر می‌برند. تولید ناخالص داخلی این کشور در سال 2006 میلادی 521/9میلیارد دلار بود.

نرخ بیکاری در این کشور 12 درصد است و 64 درصد از مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. نرخ تورم در تاجیکستان در سال 2006 میلادی 9/11درصد بود.

این کشور منابع اندکی از نفت دارد و روزانه8/252بشکه نفت تولید می‌کند.

شرکای صادرات تاجیکستان که به آلومینیوم، برق، پنبه، میوه، سبزیجات محدود می‌شود کشورهای هلند (7/40 درصد)، ترکیه (7/31 درصد)، ایران (4/5 درصد)، ازبکستان (8/4درصد) و روسیه (7/4 درصد) است.

واردات به تاجیکستان بیشتر از کشورهای روسیه (6/24 درصد)، قزاقستان (8/10 درصد)، ازبکستان (2/10درصد)، چین (6/8 درصد) و آذربایجان (8 درصد) است.

ارتباطات در تاجیکستان

در این کشور شش ایستگاه تلویزیونی برنامه پخش می‌کنند.

تاجیکستان در یک نگاه

آشنایی با لائوس

این کشور از شرق با ویتنام، از غرب با تایلند، از شمال با چین و برمه و از جنوب با کامبوج همسایه است. لائوس جزو معدود کشورهایی در جهان است که با نظام کمونیستی اداره می‌شود. این کشور برای مدتی کوتاه مستعمره فرانسه بود و در سال 1949 استقلال خود را به دست آورد.

در دوره پس از استقلال، این کشور درگیر جنگ داخلی شد که تا سال 1975 ادامه یافت. در این سال حزب کمونیست قدرت را در دست گرفت.

بخش زیادی از این کشور را جنگل پوشانده است. آب و هوای آن استوایی است و در فاصله ماه‌های اردیبهشت تا آذر در آن باران‌های موسمی می‌بارد.

سیاست در لائوس

رئیس حکومت در این کشور رئیس جمهور است و رئیس دولت، نخست وزیر. رئیس جمهور است که نخست وزیر را انتخاب می‌کند. نخست وزیر باید از مجلس ملی رای اعتماد بگیرد.

رئیس جمهور و معاون او با رای نمایندگان مجلس برای دوره‌ای پنج ساله تعیین می‌شوند. دوره نخست‌وزیری نیز پنج ساله است.

مجلس ملی این کشور 115 کرسی دارد که نمایندگان آن با رای مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند. کاندیداهای نمایندگی مجلس را حزب انقلابی خلق تعیین می‌کند.

اقتصاد در لائوس

تولید ناخالص داخلی این کشور 12.61 میلیارد دلار است. دو میلیون و 100 هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند. 80 درصد از این نیروی کار در بخش کشاورزی مشغول به کار هستند.

نرخ بیکاری در این کشور 2.4 درصد است. بیش از 30 درصد از مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال 2007 نرخ تورم در این کشور پنج درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل الوار و چوب، قهوه، برق، قلع، مس و طلا است که به کشورهای تایلند (42.1 درصد)، ویتنام (9.5 درصد) و چین (4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات، وسایل نقلیه، سوخت و کالاهای مصرفی است که از کشورهای تایلند (68.8 درصد)، چین (11.3 درصد) و ویتنام (5.6 درصد) وارد می‌شود.

مردم لائوس

جمعیت این کشور حدود شش میلیون و 677 هزار نفر با میانگین سنی 19 سال است. امید به زندگی برای زنان 58 و برای مردان 54 سال است.

68 درصد از مردم این کشور از نژاد لائو هستند. 65 درصد از مردم لائوس بودایی هستند. زبان رسمی این کشور لائویی است اما زبان‌های فرانسه و انگلیسی نیز کم و بیش رواج دارند.

لائوس در یک نگاه